Sartre napisał gdzieś, że prawdziwy koniec ludzkiego świata nastąpi wtedy, gdy już nikt nie będzie mógł wspominać naszych zmarłych. Z definicji tego stanu rzeczy nikt nie opisze. Zdarzają się jednak od czasu do czasu cząstkowe końce świata, w szczególności sekwencji złożonych z osób i relacji pomiędzy nimi. Śmierć Henryka Hiża w 2006 roku była niejako fizycznym końcem Szkoły Lwowsko-Warszawskiej działającej do II wojny światowej jako zorganizowana grupa filozoficzna. Żyją wprawdzie jeszcze uczniowie Kazimierza Ajdukiewicza, Tadeusza Czeżowskiego, Tadeusza Kotarbińskiego czy Jana Łukasiewicza, a więc pierwszego pokolenia wychowanków Kazimierza Twardowskiego, ale należą oni do tych, którzy podjęli studia w czasie II wojny światowej lub po jej zakończeniu. W chwili śmierci Hiż był ostatnim wychowankiem Szkoły Lwowsko-Warszawskiej, który rozpoczął studia przed 1939 rokiem, aczkolwiek kontynuował je w trakcie wojny, a nawet po jej zakończeniu. Uczestniczył w powstaniu warszawskim, karierę naukową rozpoczął na Uniwersytecie Warszawskim, a następnie kontynuował ją na Uniwersytecie Pensylwańskim w Filadelfii. Logika i lingwistyka teoretyczna były jego głównymi specjalnościami. Prace zebrane w niniejszym tomie są charakterystyczne dla twórczości i poglądów tego wybitnego przedstawiciela polskiej i amerykańskiej filozofii analitycznej. Jan Woleński