nspiracją do napisania scenariusza filmu “The Pillow Book” stał się dla Greenawaya pamiętnik Sei Shōnagon, japońskiej damy dworu, żyjącej na przełomie X i XI wieku. Znalazły się w nim jej obserwacje dotyczące codziennego życia, doświadczeń miłosnych, a także poezje, czy listy. Główną bohaterką filmu jest młoda Japonka Nagiko (Vivian Wu), zafascynowana pamiętnikiem Sei Shōnagon, który był jej czytany w dzieciństwie.

Ojciec Nagiko jest pisarzem i w każde urodziny dziewczyny pisze pędzelkiem na jej twarzy życzenia. To dla niej tak ważny i intymny rytuał, który chce kultywować w dorosłym życiu. Kolejnym mężczyznom nakazuje pisać na swoim ciele, poszukując idealnego kaligrafa, będącego zarazem doskonałym kochankiem. Tym samym Nagiko próbuje połączyć dwie największe pasje swojego życia: zainteresowanie literaturą i miłość do ciała. Idealnym kochankiem okazuje się młody tłumacz Jerome (Ewan McGregor), którego kobieta początkowo uwodzi, aby dotrzeć przez niego do wydawcy książek swojego ojca, a w końcu sama się w nim zakochuje.

W filmie “The Pillow Book” Greenaway po raz kolejny próbuje odkryć i zbudować na oczach widzów nowe sposoby filmowej ekspresji. Podobnie jak w “Księgach Prospera” reżyser wybiera estetykę intermedialności, która zbliża pozycję widza filmowego do doświadczenia odbiorcy hipertekstu, tak tu wpisuje w ramy kadru dodatkowe obrazy. Czasami są one źródłem retrospekcji, czasami pokazują inną dziejącą się równolegle akcję, zawsze jednak stanowią element gry z widzem.

Autorem zdjęć do filmu jest stały współpracownik reżysera, Sacha Vierny, dzięki któremu panujący na ekranie nadmiar, zamienia się po raz kolejny w uporządkowane na wzór malarstwa kompozycje. W “The Pillow Book” inspirację estetyczną odnajdziemy nie tylko w dziełach europejskich malarzy, ale także w japońskich drzeworytach. Film Greenawaya staje się tym samym kolejnym świadectwem fascynacji człowieka Zachodu Japonią oraz kulturą Wschodu.