W procesie tworzenia debiutanckiego albumu grupy zatytułowanego „The Drums”, udało się uniknąć pułapek towarzyszącym sztucznie promowanym zespołom - wydawania w pospiechu dużych płyt, zaraz po tym jak pierwsze single odniosły sukces. Mimo silnej promocji, The Drums już po zaledwie kilku koncertach zyskali zwolenników we wszystkich zakątkach globu. Gdy singiel „Let's Go Surfing” nabierał siły w żagle i jego popularność opanowywała cały świat, zaczęło rosnąć zainteresowanie mediów, i wszyscy, od Rolling Stone'a po NME, zacierali ręce, nie mogąc nie zgodzić się, że mają do czynienia z najbardziej interesującym debiutem niezależnej muzyki pop od niepamiętnych czasów.

Łatwo wskazać inspiracje The Drums. Jacobowi z trudem udaje się ukryć fascynację avant-popem lat osiemdziesiątych. Trudno też nie zauważyć obsesji Jonny'ego na punkcie produkcji Phila Spectora. Doo-bop lat pięćdziesiątych i synth-pop lat osiemdziesiątych są tu wszechobecne. Trudniej jest wyjaśnić dlaczego The Drums mimo to brzmią tak nowocześnie. Czy sprawiają to użyte przez nich pętle i sample? Czy dlatego, że mamy tu do czynienia z post-modernistycznym patchworkiem odniesień? A może dlatego, że The Drums chwytają ducha, który nigdy się nie starzeje. Łączą szczęście ze smutkiem, ciemność ze światłem.