Jedej z najważniejszych, nowych wykonawców isladzkiej sceny. Rewelayjna i charyzmatyczna Soley urzeka niezwykłej urody piosenkami. "We Sink", długogrający debiut Soley, to kolejna odsłona magicznej muzyki islandzkiej. Jednocześnie oszczędna w formie i rozrzutna w obrazowaniu, tworzy muzykę dającą się porównać do dokonań Lykke Li czy, opuszczając na moment Skandynawię, Cocorosie.
Sóley Stefánsdóttir kojarzyć należy w pierwszej kolejności z bardzo popularnym w Polsce siedmioosobowym indie-folkowym kolektywem Seabear. Rezydującym w Reykyaviku muzykom współpraca układa się bardzo dobrze, a kolejne pomysły domagają się realizacji - najlepszym dowodem na to są wciąż pojawiające się nowe projekty. Równolegle z Seabearem zaczął funkcjonować Sin Fang, w ramach którego nad solowym materiałem zaczął pracować mózg islandzkiego zespołu - Sindri Már Sigfússon. Do projektu zaprosił jednak niektórych muzyków z Seabeara m.in. właśnie Sóley Stefánsdóttir. Na własną rękę postanowiła tworzyć również Sóley. Swoją solową działalność rozpoczęła w 2010 roku od wypuszczenia minialbumu "Theater Island". "We Sink" przynosi bardziej dopracowany materiał. Album zawiera 13 piosenek pełnych delikatnego elektronicznego popu. Jak można przeczytać na stronie Morr Music, wytwórni, której nakładem ukazała się płyta, mamy tu do czynienia z nagraniem, które "brzmi jak sen, równocześnie słodki i dziwaczny". "We Sink" każe nam zanurzyć się w sielskich, choć momentami niepokojących, somnabulicznych wizjach.

Lekkie, ażurowe kompozycje potrafią rozwinąć się w gąszcz dźwięków przeplatających się na różnych planach, tworząc nieuchwytny splot. Tendencja ta może być zarówno wynikiem twórczego impulsu, podążaniem za własnym muzycznym instynktem, jak i głęboko przemyślanej decyzji wspartej przygotowaniem teoretycznym. Soley, która tworzyć zaczęła już jako nastolatka, może się pochwalić ukończeniem studiów na Icelandic Art Academy w zakresie pianina i kompozycji. Muzyka Sóley kreuje świat odrębny i własny, choć blisko spokrewniony z estetyką skandynawską. Wśród inspiracji wyróżnić można m.in. gigantów muzyki z Północy, Sigur Ros i Mum, idoli jej młodości: "Kiedy byłam młoda, bardzo dużo słuchałam Sigur Rós. Ág?tis Byrjun było moją pierwszą płytą, która nie była chłamem. Gdy byłam nastolatką słuchałam też codziennie zespołu MUM, byli moimi idolami. Teraz znam ich osobiście i jeżdżę z nimi w trasy - nigdy nie wiesz, co cię może w życiu spotkać! Na długo przed tym, jak zaczęłam solowy projekt jako Sóley, robiłam muzykę, która była ekstremalnie podobna do muzyki Múm. Śpiewałam szeptem i tak dalej. Nadal gdzieś trzymam te nagrania, całkiem zabawnie się tego słucha. Byłam wtedy młoda i nie miałam jeszcze wypracowanego własnego stylu. W 2007 zaczęłam studiować kompozycję na Icelandic Art Academy i tam nauczono mnie szukać swojego własnego głosu".
W recenzjach albumu szczególnie interesująco wypada porównanie idące w poprzek podziałom sztuki - dźwięki i wyśpiewywane przez artystkę słowa mogą budzić skojarzenia z twórczością Tima Burtiona. "We Sink" pełne jest bowiem mrocznych bajkowych brzemień lo-fi wywoływanych przez klawisze, perkusję i eteryczny głos Sóley. To właśnie wokal artystki, w przeciwieństwie do poprzednich projektów wysunięty na pierwszy plan, wydaje się kluczem swoistości materiału z "We Sink".