Hip-hop jest stosunkowo nowym zjawiskiem kulturowym, które u jednych ludzi budzi fascynację, a u innych wrogość. Młodzi ludzie widzą w hip-hopie alternatywe wobec rzeczywistości kreowanej przez rodziców, media i kulturę masową, ale też traktują hip-hop jako sposób na życie. Starsze pokolenia z reguły nie pojmują istoty ruchu, dostrzegając w nim tylko wulganość, prowokację i arogancję. Znajomość kultury ogranicza się często do jej zewnętrznych atrybutów, które budzą niechęć estetów, purystów i moralizatorów. Bliższe poznanie istoty kultury hip-hopowej nie musi od razu rozbudzać we wszystkich fascynacji czy zamiłowania. Jednak zaznajomienie się ze światem wartości hip-hopowych skłania chociaż do okazania szacunku. Hip-hop to nie tylko krzyk i bunt, ulica, brudne podwórko i osiedlowa ławka. Hip-hop jest kuturą spontaniczną, żywiołową, ale i skłonną do refleksji, analizy i uważnej obserwacji. Hip-hop bywa głęboką poezją, ale też głosem protestu, Tworzą go różni ludzie dla rozmaitych odbiorców. Hip-hop nie tworzy barier i nie wyznacza granic - wszakże wolność jest najważniejszą wartością. Wierzę, że głos młodego pokolenia - dziś lekceważonego i niedocenionego - w przyszłości okaże się jednym z najważniejszych nośników prawdy o rzeczywistości przełomu XX i XXI wieku