Jest taka muzyczna Kraina, gdzie słowa są wciąż ważne. Sztuka, która nie znosi pustki, niepokoi, fascynuje, zachwyca. Kraina w której piękno tkwi wciąż w prostocie, a ludzie nawet jeśli czasem się smucą, śmieją się wewnętrznym spokojem. Kraina Łagodności.
Na uboczu głównego nurtu muzycznego, trochę po cichu, niespiesznie funkcjonuje świetnie nurt piosenki poetyckiej, artystycznej - najczęściej określany mianem Krainy Łagodności. Termin ten zaczerpnięty został z piosenki autorstwa Wojciecha Belona "Pieśń Łagodnych":
"Niech zakwita, niech oczyszcza,
niech kształt nada Temu,
co w nas tkwi gdzieś na dnie samym
Niech się wznosi, niech się wznosi
Aż zabłyśnie tęczą
Do krainy łagodności bramą"
Szczególnego znaczenia nabiera termin ten w tym roku, kiedy mieszkańcy tej muzycznej Krainy świętują 60-lecie urodzin Belona, który Krainę Łagodności nazwał. Dziś ten nurt muzyczny pojmowany jest on dość szeroko i poza tak zwaną poezją śpiewaną można zaliczyć do niego piosenkę turystyczną, aktorską, odrobinę folku. Pomimo tego, że najczęściej pomijany jest przez media masowe, nadal ma się świetnie i prężnie rozwija się w całym kraju. W Polsce rokrocznie odbywa się około setki festiwali na których śpiewa się piosenkę artystyczną. Od małych, jednodniowych organizowanych w niewielkich miejscowościach, po wspaniałe kilkudniowe imprezy plenerowe, z wielką sceną, dobrym nagłośnieniem, profesjonalnymi muzykami i co najważniejsze z wierną publicznością, która nigdy nie zawodzi. Zmieniły się czasy i zmienia się również taka muzyka, dziś coraz rzadziej możemy spotkać na scenie samotnego barda z gitarą, a coraz częściej usłyszymy całe zespoły, składające się ze świetnych zawodowych muzyków, przygotowujących profesjonalne aranżacje i naprawdę poruszające wykonania.

Co roku na tej scenie pojawiają się prawdziwe diamenty, młodzi ludzie, którzy mają wiele do powiedzenia, a ich muzyka chwyta za serca i porusza. Niestety większości z nich brakuje siły przebicia - nie mieszczą się w głównym nurcie popkultury, nie publikują ich mainstreamowe media, więc najczęściej nie są dla wielkich koncernów dobrym "towarem", a ich trudny przekaz sprawia, że są "trudni marketingowo". Cieszy jednak to, że czasem dzięki uporowi i popularnym w naszym kraju ostatnio programom muzycznym polegającym na poszukiwaniu talentów, niektórym z wykonawców znanych i uznanych w kręgu Krainy łagodności udaje się pokazać na wielkiej scenie i odnieść sukces. Przykładem mogą być chociażby Dominika Barabas, która po swojej przygodzie w jednym z tego typu programów podpisała kontrakt na płytę z dużym wydawnictwem muzycznym, czy Łukasz Jemioła, który zyskał sobie niezwykłą sympatię nie tylko jurorów, ale przede wszystkim szerokiej publiczności szybko stając się artystą bardzo rozpoznawalnym. Dlaczego taka muzyka jest potrzebna ? Nurt piosenki poetyckiej jest czymś więcej niż produktem marketingowym. Jest to muzyka z pewnością trudniejsza w odbiorze niż wiele innych popularnych gatunków bardziej medialnych, ale jest też skierowana do ludzi, którzy oczekują od piosenki czegoś więcej. Zabawy słowem, odkryć, dreszczu emocji. Tego czego tak często brakuje w sztucznie promowanych przebojach, masowo produkowanych celebrytów. Na szczęście Polacy wychowani na dobrych wzorach mistrzów takich jak Agnieszka Osiecka, Jonasz Kofta, Wojciech Bellon, Edward Stachura czy Jacek Kaczmarski i wielu, wielu innych, z przyjemnością sięgają po dobre teksty, słuchają muzyki, śpiewają czy kupują płyty swoich ulubionych wykonawców.