Jest taka muzyczna Kraina, gdzie słowa są wciąż ważne. Sztuka, która nie znosi pustki, niepokoi, fascynuje, zachwyca. Kraina w której piękno tkwi wciąż w prostocie, a ludzie nawet jeśli czasem się smucą, śmieją się wewnętrznym spokojem. Kraina Łagodności. Na uboczu głównego nurtu muzycznego, trochę po cichu, niespiesznie funkcjonuje świetnie nurt piosenki poetyckiej, artystycznej - najczęściej określany mianem Krainy Łagodności. Termin ten zaczerpnięty został z piosenki autorstwa Wojciecha Belona "Pieśń Łagodnych":
"Niech zakwita, niech oczyszcza,
niech kształt nada Temu,
co w nas tkwi gdzieś na dnie samym
Niech się wznosi, niech się wznosi
Aż zabłyśnie tęczą
Do krainy łagodności bramą"
Szczególnego znaczenia nabiera termin ten w tym roku, kiedy mieszkańcy tej muzycznej Krainy świętują 60-lecie urodzin Belona, który Krainę Łagodności nazwał. Dziś ten nurt muzyczny pojmowany jest on dość szeroko i poza tak zwaną poezją śpiewaną można zaliczyć do niego piosenkę turystyczną, aktorską, odrobinę folku. Pomimo tego, że najczęściej pomijany jest przez media masowe, nadal ma się świetnie i prężnie rozwija się w całym kraju.

W Polsce rokrocznie odbywa się około setki festiwali na których śpiewa się piosenkę artystyczną. Od małych, jednodniowych organizowanych w niewielkich miejscowościach, po wspaniałe kilkudniowe imprezy plenerowe, z wielką sceną, dobrym nagłośnieniem, profesjonalnymi muzykami i co najważniejsze z wierną publicznością, która nigdy nie zawodzi. Zmieniły się czasy i zmienia się również taka muzyka, dziś coraz rzadziej możemy spotkać na scenie samotnego barda z gitarą, a coraz częściej usłyszymy całe zespoły, składające się ze świetnych zawodowych muzyków, przygotowujących profesjonalne aranżacje i naprawdę poruszające wykonania. Co roku na tej scenie pojawiają się prawdziwe diamenty, młodzi ludzie, którzy mają wiele do powiedzenia, a ich muzyka chwyta za serca i porusza. Niestety większości z nich brakuje siły przebicia - nie mieszczą się w głównym nurcie popkultury, nie publikują ich mainstreamowe media, więc najczęściej nie są dla wielkich koncernów dobrym "towarem", a ich trudny przekaz sprawia, że są "trudni marketingowo". Cieszy jednak to, że czasem dzięki uporowi i popularnym w naszym kraju ostatnio programom muzycznym polegającym na poszukiwaniu talentów, niektórym z wykonawców znanych i uznanych w kręgu Krainy łagodności udaje się pokazać na wielkiej scenie i odnieść sukces. Przykładem mogą być chociażby Dominika Barabas, która po swojej przygodzie w jednym z tego typu programów podpisała kontrakt na płytę z dużym wydawnictwem muzycznym, czy Łukasz Jemioła, który zyskał sobie niezwykłą sympatię nie tylko jurorów, ale przede wszystkim szerokiej publiczności szybko stając się artystą bardzo rozpoznawalnym. Dlaczego taka muzyka jest potrzebn a? Nurt piosenki poetyckiej jest czymś więcej niż produktem marketingowym. Jest to muzyka z pewnością trudniejsza w odbiorze niż wiele innych popularnych gatunków bardziej medialnych, ale jest też skierowana do ludzi, którzy oczekują od piosenki czegoś więcej. Zabawy słowem, odkryć, dreszczu emocji. Tego czego tak często brakuje w sztucznie promowanych przebojach, masowo produkowanych celebrytów. Na szczęście Polacy wychowani na dobrych wzorach mistrzów takich jak Agnieszka Osiecka, Jonasz Kofta, Wojciech Bellon, Edward Stachura czy Jacek Kaczmarski i wielu, wielu innych, z przyjemnością sięgają po dobre teksty, słuchają muzyki, śpiewają czy kupują płyty swoich ulubionych wykonawców.