Jadwiga Staniszkis zaczyna od pokazania dwóch – konkurujących ze sobą – źródeł porządku (traktatowego i kryzysowego). W dwóch kolejnych esejach przedstawia filozofię władzy zawartą w Traktacie Lizbońskim. A także – widoczną w tle zmianę ontologii władzy, oraz jej podstaw epistemologicznych. Pierwszą część książki kończą rozważania dotyczące ewolucji – od dyktatu idei, przez dyktat formy, do obecnego dyktatu mocy. Drugą część otwiera tekst pt. „Kryzys jako norma”, poświęcony antropologii kryzysu. Tu właśnie autorka zajmuje się m.in. końcem „buntu mas” i innymi, cywilizacyjnymi, konsekwencjami obecnego kryzysu. A także opisuje wykorzystanie sytuacji kryzysowej dla przebudowy modelu kapitalizmu i globalnej architektury, z traktowaniem kryzysu jako szansy. Kolejny esej jest przyczynkiem do antropologii komunizmu, koniecznym ze względu na szybkie zapominanie, czym był tamten system. Zapominanie zakodowane w sposobie, w jaki zrekonstruowano myślowo komunizm w momencie jego odrzucania na poziomie świadomości potocznej.

W zakończeniu autorka próbuje odpowiedzieć na pytanie o świat po kryzysie, a także – zarysować koncepcję niedualistycznej (postkantowskiej) władzy, istniejącej już tylko jako „postulat” (założenie) przyjmowane przez samych poddanych.