W zgodnej opinii badaczy w okresie XIV-XVI w. Dubrownik (nazywany wówczas Raguzą) przeżywał okres swego największego rozkwitu. Choć Raguzanie w sensie organizacyjnym bardzo wiele zawdzięczali Wenecjanom, uwolnienie się od ich uciążliwej zwierzchności w 1358 r. i przejście pod łagodną protekcję odległych władców Węgier (pod którą miasto pozostawało formalnie do 1526 r.) stworzyło warunki do kształtowania autonomicznej działalności politycznej. W konsekwencji mimo niewielkich rozmiarów, Dubrownik stał się liczącym czynnikiem na obszarze zachodnich Bałkanów. Raguza nie mogła wp[rawdzie otwarcie przeciwstawić się ówczesnym mopcarstwom (Wenecji czy Turcji), ale zdolna była do wpływania na ich politykę a także do skutecznego wygrywania rywalizacji z mniejszymi państwami sąsiednimi. Kolejne nabytki terytorialne, dodajmy, uzyskane drogą pokojową, pozwoliły na przekształcenie miasta-państwa w Republikię władajacą może niezbyt imponującym, ale jednak wymiernym stukilometrowym pasem dalmatyńskiego wybrzeża wraz z kilkoma wyspami całkiem pokaźnych rozmiarów.Ze Wstępu