Code 39
Alfanumeryczny kod kreskowy o stałej szerokości pojedynczego znaku. Kod ten powstał w 1974 roku, a rozpowszechnił się po zastosowaniu go przez Departament Obrony USA do oznaczania przesyłek od dostawców. Obecnie jest wykorzystywany w branży motoryzacyjnej do oznaczania części. Największą wadą kodu jest stosunkowo mała gęstość zapisu danych. Z tego względu kod ten nie nadaje się do umieszczania na małych przedmiotach. Zaletą kodu jest fakt, iż może on zostać odczytany przez prawie każdy czytnik kodów kreskowych.
Code 93
Code 93, jednowymiarowy kod kreskowy typu 4W, w którym występują paski o czterech różnych szerokościach. Został zaprojektowany w celu udostępnienia kodu o większej gęstości i większym bezpieczeństwie niż pokrewny Code 39. Jest to kod ciągły o większej gęstości. Długość kodu może być zmienna. Koduje wszystkie wielkie litery, cyfry i kilka dodatkowych znaków.
EAN-8
Rodzina kodów kreskowych wprowadzona w 1976 roku przez stowarzyszenie European Article Numbering. Kod został opracowany na podstawie opracowanego wcześniej w USA i Kanadzie kodu UPC. Symbolika została zaimplementowana w globalnym systemie GS1. Jest to kod ciągły, numeryczny, modularny, samosprawdzalny z dodatkową obowiązkową cyfrą kontrolną. Kod wymaga stosunkowo wysokiej precyzji wydruku, stąd nie może być stosowany na niskiej jakości papierze (np. kartonie) oraz wymaga w miarę dobrej jakości drukarek. EAN-8 zawiera 7 cyfr danych i jedną cyfrę kontrolną.
EAN-13
Rodzina kodów kreskowych wprowadzona w 1976 roku przez stowarzyszenie European Article Numbering. Kod został opracowany na podstawie opracowanego wcześniej w USA i Kanadzie kodu UPC. Symbolika została zaimplementowana w globalnym systemie GS1. Jest to kod ciągły, numeryczny, modularny, samosprawdzalny z dodatkową obowiązkową cyfrą kontrolną. Kod wymaga stosunkowo wysokiej precyzji wydruku, stąd nie może być stosowany na niskiej jakości papierze (np. kartonie) oraz wymaga w miarę dobrej jakości drukarek. EAN-13 – zawiera 12 cyfr danych i jedną cyfrę kontrolną.
EAN-128
Implementacja kodu kreskowego Kod 128. Używany głównie przez firmy transportowe oraz pakujące. Kod ten jest standardem wymiany prostych informacji pomiędzy przedsiębiorstwami. W przeciwieństwie do innych kodów, które tylko przechowują informacje, GS1-128 jest kodem samoopisującym się (tzn. zapisuje dane wraz z informacją o nich za pomocą identyfikatorów zastosowań IZ).
Data Matrix
Kod dwuwymiarowy o dużej gęstości i zmiennej długości. Został opracowany przez firmę Robotic Vision Systems, Inc. Jest licencjonowany na zasadzie public domain, co oznacza, że za jego wykorzystywanie nie trzeba wnosić żadnych opłat. Istnieje wiele odmian kodu Data Matrix i każda z nich używa innych metod detekcji i korekcji błędów. Typ kodu jest identyfikowany poprzez numer występujący po nazwie ECC (ECC 000, ECC 050, ECC 080, ECC 140, ECC 200). Numer ten oznacza typ korekcji błędów. Najnowszym i zalecanym typem jest ECC 200. Używa on efektywniejszych algorytmów do kodowania danych, wykrywania błędów i ich korekcji. ECC 000-140 wykorzystuje kody splotowe, natomiast ECC 200 robi użytek z kodów Reeda-Solomona.
MaxiCode
Matrycowy, modularny, alfanumeryczny kod kreskowy o stałym wymiarze. Ze względu na swoją budowę może być stosowany do znakowania obiektów szybko poruszających się (np. ładunki poruszające się na przenośnikach). Może być dodatkowo umiejscowiony na powierzchniach zagiętych lub zakrzywionych. Symbolika została opracowana w 1992 roku przez firmę kurierską United Parcel Service. Następnie symbolika została włączona do Wykazu Ujednoliconych Symbolik (ang. USS - Unform Symbol Specyfications) przez organizację AIM. Obecnie symbolika jest dostępna na licencji public domain. Oprócz symboli ASCII istnieje również możliwość kodowania znaków należących do alfabetu arabskiego, greckiego, hebrajskiego lub cyrilicy.
