Northrop YB-35 (Northrop NS-9) – amerykański ciężki bombowiec strategiczny typu latające skrzydło którego projektowanie i budowę rozpoczęto w czasie II wojny światowej. Samolot powstał na zamówienie United States Army Air Forces (AAF) na bombowiec będący w stanie przenieść 10.000 funtów bomb i z zasięgiem 10.000 mil (4535 kg bomb i 16.093 km). Początkowo zamówiono dwa eksperymentalne, trzynaście testowych i dwieście produkcyjnych maszyn tego typu (XB-35, YB-35 i B-35) ale z powodu znacznych opóźnień w ich konstrukcji kontrakt został anulowany po wybudowaniu zaledwie trzech samolotów. Wersją rozwojową YB-35 został Northrop YB-49 z napędem odrzutowym.

Geneza

W kwietniu 1941 dowództwo United States Army Air Corps (Siły Powietrzne Armii Amerykańskiej, przemianowane w późniejszym czasie na Army Air Forces) ogłosiło konkurs na ciężki bombowiec strategiczny o zasięgu wynoszącym przynajmniej 10.000 mil, zdolnym przenieść ładunek bomb o masie 10.000 funtów z prędkością przelotową 300 mil na godzinę na pułapie 40.000 stóp (odpowiednio 16.093 km, 4353 kg, 482 km/h i 12.192 m). W Stanach Zjednoczonych spodziewano się wówczas rychłej kapitulacji Wielkiej Brytanii i uważano, że do prowadzenia wojny przeciwko III Rzeszy będzie potrzebny bombowiec o zasięgu międzykontynentalnym. W odpowiedzi na konkurs w wytwórniach Boeing, Consolidated, North American, Canadian Car & Foundry (CC&F)oraz Northrop powstało szereg projektów z których wybrano samoloty Consolidated i Northropa.

Consolidated zaprojektował wówczas dwa samoloty, pierwszy z nich, Model 36, został zaakceptowany do produkcji jako późniejszy Consolidated B-36, ale zaprojektowano wówczas także inny bombowiec, znany jako Consolidated Six-Engine, Long Range, Flying Wing Bombardment Airplane w układzie latającego skrzydła. Główny projektant CC&F, Vincent Justus Burnelli, także zaprojektował samoloty w układzie zbliżonym do latającego skrzydła. Projekty Burnelli B-2000/B-1000B nie zostały co prawda zaakceptowane (między innymi z powodów politycznych, a nie technicznych), ale już samo to, że w różnych firmach niezależnie zaprojektowano samoloty w układzie latających skrzydeł pokazywało, że wielu projektantów uważało iż jedynie takie rozwiązanie dawało nadzieję na stworzenie samolotu o wymaganych osiągach.

Oficjalny kontrakt (W535-AC-21341) podpisano 22 listopada 1941, w zakładach Northropa miano zbudować latający model samolotu w skali 1:3 (Northrop N-9M), jedną pełnoskalową makietę samolotu i prototyp XB-35 z opcją na produkcję drugiego prototypu. Data dostawy pierwszego XB-35 została bardzo optymistycznie ustalona na listopad 1943

XB-35

Już w trakcie przedłużających się prac nad pierwszym prototypem, Northrop otrzymał zamówienie na trzynaście samolotów testowych (YB-35) i dwieście samolotów produkcyjnych (B-35). Spodziewano się, że pierwszy prototyp odbędzie pierwszy lot w połowie 1945, Jack Northrop rozpoczął wówczas poszukiwania firmy która zgodziłaby się na produkcję seryjną samolotów. W porozumieniu z AAF zdecydowano, że Northrop zajmie się produkcją prototypów i serii przedprodukcyjnej YB, a produkcja seryjna będzie miała miejsce w zakładach Glen L. Martin Company.

Prace nad pierwszym XB-35 posuwały się bardzo powoli w miarę postępów z testowaniem i analizą danych pochodzących z N-9M ale powoli stawało się oczywiste, że osiągi nowego bombowca nie będą tak dobre jak początkowo zakładano. 24 maja 1944 Pentagon zdecydował się anulować kontrakt Martina na 200 samolotów, ale dowództwo Air Technical Service Command uważało, że należy program powinien być przynajmniej częściowo kontynuowany i w grudniu 1944 podjęto decyzję aby nie zaprzestawać prac nad prototypami. Po zakończeniu wojny w Europie AAF zdecydował się anulować projekty samolotów z napędem śmigłowym i Northrop został poinstruowany aby dwa prototypy XB-35 zostały przebudowana na napęd odrzutowy z silnikami Allison J-35-A-5. Nowy projekt otrzymał oznaczenie YB-35B, w późniejszym czasie zmienione na Northrop YB-49. Jeszcze w czasie prac nad pierwszym XB-35 kontrakt został ponownie zmieniony, dowództwo AAF zażyczyło aby zbudowano dwa YB-35 mające zastąpić dwa samoloty przebudowane na napęd odrzutowy. Dwa dodatkowe prototypy miały powstać w nieco zmodyfikowanej wersji i otrzymały oznaczenie YB-35A.

Pierwszy XB-35 (numer seryjny AAF 42-13603) został ukończony w połowie 1946, po raz pierwszy wzbił się w powietrze 25 czerwca, za jego sterami zasiadał Max R. Stanley. Pierwszy lot został zakończony tuż po starcie z powodu problemów z silnikami, te same problemy powtarzały się w czasie całego programu testowego. Pierwszy prototyp odbył łącznie dziewiętnaście lotów, ostatni lot odbył się 11 września 1946. W trakcie oblatywania samolotu odkryto, że był on trudny w pilotażu, bardzo niestabilny i cierpiał na problemy z silnikami i ich chłodzeniem, żadna z tych wad nie została do końca wyeliminowana w żadnym z prototypów.Drugi prototyp (42-38323) wzbił się w powietrze 26 czerwca 1947 ale podobne problemy spowodowały zawieszenie jego program testowy po zaledwie ośmiu lotach.

Z powodu ciągłych kłopotów ze śmigłami przeciwbieżnymi postanowiono je zastąpić tradycyjnymi śmigłami i loty zostały wznowione 12 lutego 1948, okazało się jednak, że nowe śmigła pogorszyły osiągi samolotu i powodowały znaczne wibracje. W tym czasie ukończono pierwszy z zamówionych YB-35A (42-[zasłonięte]366) który od początku dostał tradycyjne śmigła, został wyposażony także we wszystkie systemy pokładowe włącznie z uzbrojeniem obronnym. Pierwszy lot YB-35A odbył się 15 maja 1948.

Pomimo znacznych modyfikacji wprowadzonych do nowego samolotu, także ta maszyna cierpiała na podobne problemy jak jej poprzednicy i program rozwojowy został YB-35 został ostatecznie zakończony