DOUK-DOUK

Tajemnicza nazwa skrywająca jeden z większych sukcesów produkcyjnych i handlowych francuskiego nożownictwa XX wieku.Historia noża sięga roku 1929. Od początku produkowany jest przez Coutellerie Cognet, założoną przez Gastona Cognet. Firma do dziś mieści się przy 54 Rue des Horts, zaś tradycje nożownicze przodków rodziny Cognet sięgają aż 1616 roku! Na przestrzeni kilkudziesięciu lat nóż produkowany jest w niezmiennym kształcie, z niezmiennych w zasadzie materiałów, niezmiennymi metodami. 6 części – głownia, rękojeść, sprężyna, 2 nity, ucho do zawieszenia Oryginalnie douk-douk powstał jako produkt eksportowy na rynki Polinezji i Oceanii, w czasach świetności francuskiego imperium kolonialnego. Szybko jednak trafił też do Afryki, zarówno subsaharyjskiej jak i równikowej. Od 1929 roku nadal jest noszony, używany i lubiany przez wagabundy,a czasem i wojowników.

Cechami charakterystycznymi klasycznego doku-douka są:

• Rzadko spotykany typ głowni (tzw. turecki clip-point),
• Zamknięta konstrukcja rękojeści, wykonana z jednego kawałka metalu,
• Bardzo płaski kształt rękojeści Głownia blokowane jedynie przez sprężynę płaską slip joint,schowaną całkowicie wewnątrz rękojeści (Soit resort), z kwadratowym wykończeniem dolnej części klingi (cran carré/talon carré) powodującą otwieranie i składanie noża „na 2 takty”,
• Roślinny ornament na głowni, z napisami « Douk-Douk » i « France »
• Motyw polinezyjskiego Douk-Douka, boga przeznaczenia.

I kilka ciekawostek:

• nie każdemu pasował składany Douk-Douk. W Afryce powszechną praktyką było i jest nadal robienie z Douk-Douka fixa, w bardzo prosty sposób: poprzez zaklepanie rękojeści przy otwartej głowni, tuż za zawiasem.
• węglowa stali i minimalnie wklęsły szlif pozwalają łatwo naostrzyć Douk-Douka do niewiarygodnej ostrości. Z tego powodu, w krajach Maghrebu, używany jest zamiast brzytwy do golenia,
• w niektórych krajach Douk-Douk jest wręcz synonimem słowa “nóż”,
• do lat 60-tych XX w. w samej Francji był dość mało popularny. Rozpowszechnił się po wojnie algierskiej, wraz
  z przybyciem do Francji licznej populacji Algierczyków. W samej Algierii był przez pewien czas zakazany, z racji łatwego ukrycia był popularną bronią wśród bojówkarzy FLN.
• jest czasem dodawany do wojskowego ekwipunku, z wykorzystaniem w sytuacjach typu SERE,
• jest jednym z ulubionych noży Freda Perrina,
• w 2 poł. XX wieku popularny wśród żołnierzy Legii Cudzoziemskiej,
• podróżnik Geoffroy De Gentille wspomina, że Douk-Douk oraz maczeta to podstawowe narzędzia polującego Pigmeja.

Opis techniczny:

• Le grand modele (duży) – długość całkowita 20 cm, waga 66 g.
• Stal węglowa XC75, hartowany są do twardości 53 HRC.
• Szlif ostrza to baaardzo delikatny wklęsły, prawie niezauważalny.
• Długość głowni: GM – 91 mm.

Produkt francuski.

(Oczywiście nóż jest nowy nigdy nie używany!).

Filmik o nożu:

http://www.youtube.com/watch?v=q4GTZQcFmqc