W sytuacji, gdy zarówno wietnamskie, jak i romskie dzieci chodzą do polskich szkół, pojawia się zagadnienie obecności w nich dzieci wywodzących się z innych kultur. Sytuacja taka może powodować różnorodne napięcia wynikające z rozbieżności norm, wartości, stylów życia, życiowych scenariuszy aprobowanych przez grupę mniejszościową i większościową.

Jednakże odmienność kulturowa wcale nie musi być przeszkodą; same różnice kulturowe nie są problemem z definicji, problemem jest chęć dostosowania się. Nie da się jednak pominąć tego, że z kolei problemy z tym dostosowaniem są uwarunkowane kulturowo – styl życia niektórych grup i wyznawane wartości grupowe mogą w tym przeszkadzać. Uczeń mniejszościowy nie musi, zdaniem nauczycieli, koniecznie stawać się Polakiem w sensie kulturowym, musi natomiast dostosować się do życia w Polsce. To, czy straci przy tym swoją kulturę czy też ją zachowa nie jest już problemem szkoły – jest problemem indywidualnym.

Szkoła, mając na uwadze swą główną funkcję – przygotowanie do życia w państwie polskim (a więc i w określonym systemie kulturowym), przyjmuje, że dla mniejszości najlepsze jest, gdy zostaną nauczone życia i funkcjonowania w polskim społeczeństwie na takich samych zasadach, jak Polacy i nie nastawia się w związku z tym na stały dialog z nimi.