Disciples III: Odrodzenie studia .dat to kontynuacja Disciples II: Dark Prophecy, tytułu bardzo wysoko ocenianego przez graczy. Cały czas mamy do czynienia ze strategią rozgrywaną w systemie turowym, jednak autorom udało się wprowadzić sporo zmian w stosunku do poprzednich części.




Historia zaczyna się od knowań anioła Izerela, który uważa, że Wszechmogącego zadowoli tylko całkowite oczyszczenie Nevendaaru z zepsucia. Dokonać ma tego niebiańska posłanniczka Inoel, która musi zebrać moc światła i uwolnić ją na ołtarzu w Świątyni Wniebowstąpienia, pozwalając oczyszczającemu płomieniowi strawić całe zło świata. Inoel zstępuje z niebios pod postacią spadającej gwiazdy. Widok świetlistego obiektu przecinającego łukiem horyzont nie umyka uwadze potęg rządzących Nevendaarem. Imperium, dotkliwie osłabione przegraną w ostatniej wojnie z elfami, chętnie wykorzysta każdą okazję do odrobienia strat. Zaczyna się wyścig między ludźmi a demonami o to, kto pierwszy dotrze do miejsca uderzenia gwiazdy.





Wybierać możemy spośród trzech głównych frakcji: Imperium, Legionu Potępionych oraz Przymierza Elfów. Znane z wcześniejszych tytułów Górskie Klany oraz Hordy Nieumarłych również występują w grze, jednak nie możemy własnoręcznie poprowadzić tych wojsk do boju. Każda z grywalnych stron otrzymała własną kampanię. Wszystkie trzy dostępne są od samego początku i oferują w miarę składną i samodzielną opowieść. Jednocześnie fabuła wszystkich jest ze sobą połączona, dlatego najlepszym wyjściem jest ukończenie kampanii w kolejności zaproponowanej przez twórców.




Główne założenia pozostały te same. W dalszym ciągu gracze wcielają się w rolę jednego z lordów toczących bezpardonową walkę o ustabilizowanie swych rządów w krainie Nevendaar. Ich zadaniem jest podróżowanie po rozległych krainach, zbieranie surowców, rozbudowywanie zamków (w tempie jednego elementu na dzień), oraz zdobywanie doświadczenia poprzez wygrywanie potyczek. Postać dowodząca armię została potraktowana w zupełnie nowy, zbliżony do RPG-owego, sposób. Mamy do czynienia z oknem ekwipunku, punktami statystyk itp. Każdy element pancerza, broń i używane przedmioty są odzwierciedlone na wizerunku bohatera. Po zdobyciu nowego doświadczenia możemy samodzielnie rozwijać poszczególne statystyki i umiejętności.




Walka rozgrywana jest tradycyjnie w systemie turowym, jednak i tu występują duże zmiany. Przede wszystkim oddziały żołnierzy zyskały możliwość przemieszczania się po polu walki (w poprzednich częściach musiały pozostać w miejscu, w którym rozpoczęły bitwę). Mocno rozszerza to dostępne dla graczy możliwości taktyczne. Znikły również znane z poprzednich części różdżki. Obecnie, chcąc poszerzyć własne włości, musimy zdać się na strażników granicznych. Są to specjalne jednostki, które możemy umieszczać na rozmieszczonych na mapie węzłach mocy. Po dokonaniu tego dany rejon dołącza do naszego imperium.




Do dyspozycji mamy kilka trybów gry: kampanie, pojedyncze potyczki i grę wieloosobową w trybie gorącego krzesła. Bardzo istotną zmianą jest przejście z systemu 2D na pełen trójwymiar, dzięki zastosowaniu Virtual Dream – silnika stworzonego przez programistów studia .dat. Możemy teraz oglądać w 3D nie tylko wizerunek głównego bohatera, ale także pola bitew oraz oddziały żołnierzy (znakomicie wpływa to na ich prezencję, a przecież już w poprzednich częściach wizerunki wojowników imponowały jakością wykonania). Jednocześnie pomimo porzucenia dwóch wymiarów autorom udało się zachować specyficzny styl wizualny, będący jednym ze znaków rozpoznawczych całego cyklu. Warto też dodać, że po premierze autorzy wypuścili wyczekiwany przez fanów edytor map.