Mam do zaoferowania wyjątkową, unikalną akcję DIORA SA DZIERŻONIÓW, 1991, NOMINAŁ 250.000 Z.

Dokładne dane widoczne na zdjęciach poniżej.

Stan bardzo dobry

Prawdziwa rzadkość, unikalna na rynku wtórnym, bardzo poszukiwana wśród kolekcjonerów

"DIORA" Dzierżoniów w Dzierżoniowie DIORA to pierwsza polska fabryka, produkująca odbiorniki radiowe w okresie po II wojnie światowej. Rozpoczęła działalność dnia 8 listopada 1945 r. pod firmą Państwowa Fabryka Odbiorników Radiowych (PFOR) w Dzierżoniowie. Kolejne nazwy fabryki to DZWUR, czyli Dolnośląskie Zakłady Wytwórcze Urządzeń Radiowych, T-6 a w końcu DIORA. Uruchomieniem zakładu i organizacją produkcji pierwszych odbiorników kierował Wilhelm Rotkiewicz. Pierwszą produkcją był montaż prostych odbiorników reakcyjnych z poniemieckich podzespołów. Jednym z etapów procesu produkcyjnego było "zeskrobywanie gapy", czyli usuwanie z obudowy godła niemieckiego ze swastyką. W 1947 r. zakupiono w szwedzkiej firmie AGA licencję na produkcję superheterodynowego radioodbiornika Aga i rozpoczęto jego produkcję. W tym samym czasie zespół Wilhelma Rotkiewicza pracował nad konstrukcją własnego odbiornika radiowego, taniego i dostępnego dla masowego użytkownika. I tak w 1948 r. zrodził się pierwszy polski radioodbiornik - Pionier, w różnych odmianach wyprodukowany w liczbie ponad miliona egzemplarzy. Konstrukcja Pioniera przetrwała pod nazwą Promyk aż do 1968 r. Oprócz odbiorników radiofonicznych Diora produkowała na przełomie lat 50-tych i 60-tych radiostacje dla wojska, a także odbiorniki telewizyjne (m.in. Aladyn, Tosca, Szecherezada), a w połowie lat 90-tych magnetowidy. W sumie opracowano i wdrożono do produkcji kilkadziesiąt modeli odbiorników radiowych, z których warto wymienić: * 1950 - Pionier B2 - Pierwszy odbiornik z zasilaniem bateryjnym; * 1952 - Mazur - Odbiornik z układem Pioniera U z zastosowaniem transformatora sieciowego i lamp serii "E"; * 1955 - Polonez - Pierwsza polska konstrukcja odbiornika z gramofonem; * 1956 - Śląsk - Pierwszy, w którym obrotowy przełącznik zakresów zastąpiony został przełącznikiem klawiszowym oraz dodano zakres UKF (na przystawce superreakcyjnej); * 1957 - Nokturn i Sonatina - Odbiorniki uniwersalne z układem Pioniera U z klawiszowego przełącznika zakresów; * 1959 - Calypso - Odbiornik wyposażony w pełny tor FM; * 1960 - Kos - W tym modelu zrezygnowano z klasycznego montażu na szkielecie metalowym (chassis) i wprowadzono technologię montażu na płytce drukowanej; * 1965 - Krokus - Pierwszy przenośny odbiornik Diory zbudowany na tranzystorach, dodatkowo z możliwością zamontowania w samochodzie; * 1972 - Meluzyna - Pierwszy polski radioodbiornika klasy Hi-Fi, zbudowany na 43 tranzystorach. Stereofoniczny tuner i wzmacniacz w oddzielnych skrzynkach; * 1973 - Elizabeth - To już naprawdę nowoczesny odbiornik. Opracowany we współpracy z japońską firmą Tokyo-Sanyo Electric Co. Ltd. Po raz pierwszy zastosowano w nim tak nowoczesne wtedy podzespoły jak układy scalone, układy grubowarstwowe, diody LED, filtry ceramiczne; * 1975 - Klawesyn - Ostatni odbiornik lampowy z Diory; * 1976 - Amator stereo - "Wymarzone radio dla każdego", przez wiele lat był najpopularniejszym standardowym radioodbiornikiem stereofonicznym. W zmienionych wersjach był produkowany do roku 1985. Koniec lat siedemdziesiątych i lata osiemdziesiąte to produkcja tzw. zestawów wieżowych, składających się z oddzielnych segmentów: odbiornika (tuner), wzmacniacza, magnetofonu kasetowego i gramofonu, a później także odtwarzacza płyt CD. W 1989 r. Przedsiębiorstwo Państwowe Zakłady Radiowe DIORA zostało przekształcone w spółkę akcyjną DIORA S.A. W latach dziewięćdziesiątych zastosowano w produkowanym sprzęcie technikę mikroprocesorową (wieża serii 500, odbiorniki z syntezą częstotliwości, zdalne sterowanie). Lata dziewięćdziesiąte to także produkcja magnetowidów VHS (MVD-101, MVD-200), tunerów do odbioru telewizji satelitarnej oraz odbiorników telewizyjnych (OTVC-100, OTVC-200). Koniec lat dziewięćdziesiątych to także początek końca tej zasłużonej dla polskiej radiotechniki fabryki. Ze spółki wyodrębniono kilka mniejszych spółek (Dionar, Diotech, Diora-serwis), a sama spółka-matka ogłosiła upadłość. Ostatnia spotkana w Internecie oferta fabryki (rok 2000), to automaty do sprzedaży konfekcjonowanych drobiazgów.

Wspaniałe uzupełnienie kolekcji, a także doskonały rekwizyt w przedstawieniach teatralnych, spektaklach, filmach i serialach, czy sesjach zdjęciowych.

Polecam kolekcjonerom i nie tylko.