|
Opis |
Jerzy Wacław
Nowakowski
SYNTEZY WYBRANYCH
DIIZOCYJANIANÓW ORGANICZNYCH ORAZ WŁAŚCIWOŚCI ICH
POCHODNYCH
2000, 116
stron
Pierwsze połączenia organiczne zawierające
grupę izocyjanianową, otrzymane zostały przez
Wurtza w roku 1848, w reakcji soli kwasu
alkilosiarkowego zcyjanianami metali alkalicznych
. Pomimo nagromadzenia znacznych ilości informacji
o metodach otrzymywania i właściwościach mono-
oraz diizocyjanianów organicznych (badania
Curtiusa, Hofmanna, Hentschela i Schroete-ra),
związki te przez około sto lat nie znajdowały
praktycznego zastosowania. Przełom w tym względzie
zapoczątkowany został dopiero w roku 1937 przez
niemieckiego chemika Otto Bayera z koncernu IG
Farben, który w oparciu o dwufunkcyjne połączenia
tego typu, uzyskał tworzywa sztuczne o
właściwościach podobnych do otrzymanych wcześniej
przez Carothersa tworzyw poliamidowych, W
szczególności wykorzystując dużą reaktywność
diizocyjanianów organicznych w stosunku do dioli
alifatycznych, w reakcji poliaddycji
1,8-diizocyjanianu oktametylenu i 1,4-butanodioIu,
uzyskał on pierwsze tworzywo poliuretanowe, które
dawało się formować we włókna podobne do włókien
poliamidowych.
Duże znaczenie dla rozwoju
przemysłu poliuretanów miało odkrycie dokonane w
latach 50., dotyczące zastosowania reakcji
diizocyjanianów ze związkami wodorotlenowymi
(reakcji uretanizacji) do wytwarzania pianek
miękkich i
sztywnych...
SPIS
TREŚCI:
1. INFORMACJE
OGÓLNE
2. WSTĘP.
3. CELE
PRACY
4. SYNTEZY DIIZOCYJANIANÓW
ORGANICZNYCH
4.1. Wprowadzenie
4.2.
Diizocyjaniany aromatyczne I~XIX
4.2.1.
Fosgenowanie diamin aromatycznych
4.2.2.
Piroliza aromatycznych dikarbaminianów
alkilowych
4.3. Diizocyjaniany arylowoalkilowe
XX-XXII
4.3.1. Przegrupowanie Curtiusa
arylowoalkilowych diazydków acylowych
4.4.
Diizocyjaniany heterocykliczne szeregu furanu
XXIII, tiofenu XXIV i tetrahydrotiofenu
XXV
4.4.1. Przegrupowanie Curtiusa
heterocyklicznych dinzydków acylowych szeregu
furanu, tiofenu i tetrahydroliofenu
4.4.2.
Piroliza heterocyklicznych dikarbaminianów
alkilowych szeregu furanu i tiofenu
4.5.
Diizocyjaniany heteroalkilowe szeregu furanu XXVI,
XXVIII
i tiofenu XXVII, XXIX.
4.5.1.
Przegrupowanie Curtiusa heteroalkilowych diazydków
acylowych szeregu furanu i tiofenu.
4.5.2.
Fosgenowanie diamin heteroalkilowych szeregu
furanu i tiofenu .
4.6. Diizocyjaniany
difuryloalifatyczne XXX-XXXH.
4.6.1.
Przegrupowanie Curtiusa difuryloalifatycznych
diazydków acylowych.
4.7. Difuryloalifatyczne
diizocyjaniany acylowe XXXIII-XXXV
4.7.1.
Reakcje diamidów difuryloalifatycznych z chlorkiem
oksalilu
oraz difuryloalifatycznych dichlorków
acylowych z cyjanianem sodu
4.8. Diizocyjaniany
difiirfuryloalifatyczneXXXVI-XXXVIII
4.8.1.
Fosgenowanie diamin
difurfuryloalifatycznych
4.9. Diizocyjaniany
alifatyczne z mostkiem eterowym lub tioeterowym
XXXIX-XLVI
4.10. Wnioski...
5. POCHODNE
KWASU KARB AMINOWEGO I MOCZNIKA ORAZ ICH AKTYWNOŚĆ
PESTYCYDOWA
5.1. Wprowadzenie
5.2. Test
wstępny na aktywność herbicydową (przepis
ogólny)
5.3. Test wstępny na aktywność
insektycydową (przepis ogólny)
5.4. Pochodne na
podstawie difuryloalifatycznych dichlorków
acylowych. 5.4.1. N-Fenylokarbamoilowe pochodne
1,1-difuryloetanu 1-16
i
1,1-difuryIodichloroetyIenu 17-32
5.5. Pochodne
na podstawie diizocyjanianów aromatycznych I-V
oraz XI
5.5.1. Dikarbaminiany alkilowe 33-39 i
N,N-dialkilodimoczniki 40-42 szeregu
difenylometanu
5.5.2. Dikarbaminiany alkilowe
43-49 i N,N-dialkilodimoczniki 50-52 szeregu
1,1-difenylochloroetylenu
5.5.3. Dikarbaminiany
alkilowe 53-66 i N,N-dialkilodimoczniki 67-72
szeregu difenylometanonu (benzofenonu)
5.5.4.
Dikarbaminiany alkilowe 73-79 i
N,N-dialkilodimoczniki 80-83 szeregu
1,1-difenylodichloroetylenu
5.5.5. Żywice
poliuretanowe szeregu 1,1-difenylodichloroetylenu
84-97
5.5.6. N,N-Dialkilodimoczniki szeregu
eteru difenylowego 98-101...
5.6. Pochodne na
podstawie diizocyjanianów alifatycznych z mostkiem
eterowym lub tioeterowym XXXIX-XLVI
5.6.1.
Dikarbaminiany arylowoalkilowe i
halogenoalkilowe
z symetrycznym ugrupowaniem
dialkilenoeterowym 102-116
5.6.2.
N-Fenylodimoczniki z symetrycznym ugrupowaniem
dialkilenoeterowym 117-128
5.6.3.
Dikarbaminiany arylowoalkilowe i
halogenoalkilowe
z symetrycznym ugrupowaniem
alkilenodieterowym 129-148 .
5.6.4.
N-Fenylodimoczniki z symetrycznym ugrupowaniem
alkilenodieterowym 149-164
5.6.5.
Dikarbaminiany arylowoalkilowe i
halogenoalkilowe
z ugrupowaniem
dietylenotioeterowym 165-169
5.6.6.
N-Fenylodimoczniki z ugrupowaniem
dietylenotioeterowym 170-173
5.7. Pochodne na
podstawie dihydrazydów
difuryloalifatycznych
5.7.1.
Poliacylosemikarbazydy difuryloalifatyczne
174-182
5.8. Wnioski
6.
STRESZCZENIE
7.
LITERATURA..
|
