Opublikowana po raz pierwszy w 1947 roku a pisana w mrocznym okresie II wojny światowej Dialektyka
oświecenia jest być może pierwszą próbą opisu stanu życia publicznego, w którym "myśl staje się
nieuchronnie towarem a język jego reklamą". To z niej czerpała większość postmodernistycznych
demaskatorów nowoczesnego rozumu (od Zygmunta Baumana po Michela Foucaulta i Jeana-Francois Lyotarda). W zamieszczonych tu filozoficznych szkicach i notatkach znajdziemy bezkompromisową analizę
niechcianych konsekwencji rozwoju nowoczesności i krytykę powstającego w ten sposób społeczeństwa
kultury masowej.

Oświecenie - rozumiane najszerzej jako postęp mysli - zawsze dążyło do tego, by uwolnić człowieka od
strachu i uczynić go panem. Lecz oto w pełni oświecona ziemia stoi pod znakiem triumfującego
nieszczęścia.
fragment książki

O AUTORACH
Max Horkheimer (1[zasłonięte]895-19) - z wykształcenia psycholog i filozof, jedna z najważniejszych postaci i
dyrektor frankfurckiego Institut fuer Sozialforschung. W Polsce ukazały się m.in. Krytyka rozumu
instrumentalnego (2007) oraz Społeczna funkcja filozofii. Wybór pism (1987).

Theodor W. Adorno (1[zasłonięte]903-19) - filozof, socjolog i teoretyk muzyki związany ze szkołą frankfurcką i teorią
krytyczną. Po polsku ukazały się m.in. Dialektyka negatywna (1986), Minima moralia (1999).