Jan Damasceński to ostatni z Ojców Kościoła Greckiego okresu patrystycznego, ceniony przez średniowiecznych myślicieli Zachodu. Szczyt jego działalności przypadał na pierwszą połowę VIII wieku, a więc czasy ikonoklazmu oraz wzrastającego znaczenia islamu. Przełom kulturowy, religijny, polityczny i idące za nim zmiany mentalności znalazły odbicie w jego twórczości. Dialektyka albo rozdziały filozoficzne i O herezjach to dwie z trzech części Źródła wiedzy, największego dzieła Jana z Damaszku, pierwszej w dziejach "sumy teologicznej" (część trzecia, Wykład wiary prawdziwej, został już wcześniej przetłumaczony na język polski). Dialektyka jest krótkim wykładem filozofii jako fundamentu teologii z oryginalną koncepcją ludzkiej hipostazy, a O herezjach to najpełniejszy w tamtych czasach katalog stu herezji, w którym najciekawsze jest omówienie herezji izmaelitów, czyli muzułmanów. W odróżnieniu od pozostałych informacji ta jest własnym tekstem autora, syna wysokiego urzędnika na dworze kalifów, który sam przed poświęceniem się życiu monastycznemu także pracował na dworze muzułmańskich władców starożytnej Syrii.