Wyznanie i przebaczenie. Historia spowiedzi przedstawia wyobrażenia raju ziemskiego, jego opisy i próby lokalizacji od Mojżesza, poprzez całą epokę średniowiecznego i nowożytnego chrześcijaństwa, aż do obumarcia tej idei na przełomie XVIII i XIX wieku.

We Francji po rewolucji wielu ludzi pragnęło wrócić do mszy niedzielnej i świąt paschalnych. Ale wzdragali się przed konfesjonałem i w końcu odeszli od kościoła. W XIX wieku ujawniła się gwałtowna niechęć – zwłaszcza mężczyzn – do spowiedzi. Zarzucano jej, że narusza prywatność ogniska domowego, że podburza kobietę przeciwko mężczyźnie, religię przeciwko polityce, szkołę wyznaniową przeciwko świeckiej, tęsknotę za ancien regime'em przeciwko republikańskiemu postępowi. Oskarżano ją, że jest nadużyciem władzy. Przeciwnicy zupełnie stracili z oczu dwa główne cele spowiedzi: pocieszenie i przebaczenie.

Jean Delumeau w swojej książce Wyznanie i przebaczenie pisze: „co do przebaczenia, to stanowi ono dla mnie najcenniejszy wkład chrześcijaństwa w dzieje ludzkości”. Kościół przed wiekami związał przebaczenie z obowiązkiem osobistego wyznania win przed kapłanem w sakramencie pokuty. Historia konfesjonału od początku przebiegała pod znakiem porywających sporów i dramatów ludzkiego sumienia. Wyznanie i przebaczenie przedstawia właśnie tę nadzwyczaj burzliwą historię.