Fragment 
Aliści dama, równie uczciwa, jak piękna, nie dbała ani o niego, 
ani o to, co na jej cześć urządzał. Federigo siła pieniędzy ponad 
możność swą zmarnotrawiwszy, a nic nie zyskawszy, jak to łatwo się dzieje, 
popadł wkrótce w taką biedę, że z całej majętności nic mu nie pozostało 
krom małej posiadłości, z której nędzny profit czerpał, i jednego wspaniałego sokoła. 
Miłość jego przez tę biedę wcale się nie zmniejszyła, owszem, gorętszą jeszcze się stała; 
a ponieważ nie mógł w mieście już dłużej żyć tak okazale, jak by był tego pragnął, 
przeniósł się do owej posiadłości i tam, niczyjej pomocy nie prosząc, zajmował się polowaniem z 
sokołem i cierpliwie ubóstwo swoje znosił.