Autor sytuuje idee teatru i praktyki twórcze Mickiewicza, Słowackiego, Wyspiańskiego, Osterwy i Limanowskiego oraz Grotowskiego we wspólnej dziedzinie, którą nazywa „polskim teatrem przemiany”. W następujący sposób opisuje wyróżnioną przez siebie tradycję: „Sądzę, że za żywotnością «polskiego teatru przemiany» stoi […] niezwykle ścisłe połączenie sztuki i religii, sprawiające, że działalność «artystyczna» staje się tu rodzajem praktyki duchowej, a «duchowość» przejawia się przede wszystkim w działaniu i dążeniu do doświadczenia numinotycznego. «Duchowe» i «artystyczne» tworzą dynamiczną równowagę, wzajemnie przekształcając się w taki sposób, że mówienie o religii jest nieporozumieniem, a mówienie tylko o sztuce pomniejszającym zawężeniem”. W innym miejscu podkreśla, iż „cechą charakterystyczną dla tej tradycji jest właśnie konsekwentnie zachowywane nastawienie pragmatyczne, niemal empiryczne, przejawiające się w tym, że przestrzenią realizacji poszczególnych projektów jest doświadczenie, a nie wiara, zaś podstawowe narzędzie to czynienie, a nie wyznawanie. Jest to przede wszystkim tradycja performatywna, w tym sensie, że nie przyjmuje ona niczego z góry, ale chce wszystko, łącznie z najwyższymi doznaniami i najpełniejszą transformacją, zdobyć poprzez działania o charakterze metacodziennym, do których często dopuszczani są świadkowie. Ze względu na tę metacodzienność działań i ich otwarty charakter jest to więc zjawisko teatralne”.
Dariusz Kosiński – urodzony w 1966 roku. Profesor nadzwyczajny w Katedrze Dramatu Wydziału Polonistyki Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie. Zajmował się historią i teorią sztuki aktorskiej XIX wieku (Sztuka aktorska w polskim piśmiennictwie teatralnym XIX wieku – główne problemy, Kraków 2003; Dramaturgia praktyczna. Polska sztuka aktorska XIX wieku w piśmiennictwie teatralnym swej epoki, Kraków 2005) i interpretacją dramatu (Sceny z życia dramatu, Kraków 2004).
Nie rezygnując z tych zainteresowań (od roku 2005 jest kierownikiem projektu badawczego „Polskie piśmiennictwo teatralne XIX wieku”), od kilku lat koncentruje się na badaniach nad swoistością polskiej tradycji performatywnej i teatralnej. Stale współpracuje jako krytyk, recenzent i eseista z miesięcznikami teatralnymi „Didaskalia” i „Dialog”.
Jest autorem i współautorem kilku publikacji popularyzatorskich (Słownik wiedzy o teatrze, Słownik teatru, Wydawnictwo „Zielona Sowa”, Kraków 2006).
