Książka przedstawia poglądy na muzykę i panoramę warunków, w jakich przyszło działać jej twórcom w XX wieku. Naświetla sytuacje, w których padały hasła całkowitego zerwania z przeszłością i podporządkowania sztuki propagandzie. Objaśnia rewolucjonizujący wpływ mediów na życie muzyczne, genezę rocka i fascynacji muzyką dawną. Uzmysławia, jak różnie można pojmować czym jest muzyka w zależności od tego, czy jest się Polakiem, Francuzem, Niemcem czy Kalifornijczykiem. Po trzeciej części Historii muzyki, przedstawiającej techniki kompozytorskie, ten tom dopełnia panoramę muzyki XX wieku o jej kontekst estetyczny i społeczno-polityczny.



Wschodnie wybrzeże Stanów Zjednoczonych, od Europy oddzielone zaledwie Atlantykiem, pilegnowało związki z kulturą Starego Świata. Z zachodniego wybrzeża, po drugie stronie kontynentu, bliżej było do Japonii i Chin. Z tamtych więc stron, z Kalifornii, wywodziło się trzech kompozytorów, którzy w historię muzyki wpisali się eksperymentami, nie tyle stojącymi w opozycji do erupejskiej tradycji, co świadczącymi o obiętości nad nią. Byli to: Henry Cowell (1[zasłonięte]897-19), Harry Partch (1[zasłonięte]901-19) i John Cage (1[zasłonięte]912-19).

[Fragment książki, str. 107]