Problem filozoficzny, który stawia przed nami tworzenie kompozycji narracyjnej, dotyczy rozmaitych relacji i napięć między czasem opowieści, czasem życia oraz działaniem afektywnym. Wielowymiarowa konfrontacja czasu z opowieścią oceniana jest przez pryzmat licznych dziedzin wiedzy, przede wszystkim fenomenologii czasu, historiografii oraz literackiej teorii opowieści fikcyjnej.
Drugi tom Czasu i opowieści poświęcony jest badaniu teorii narracyjności przedstawionej w tomie pierwszym. Tym razem jednak badanie owo usytuowane zostało już nie na płaszczyźnie opowieści historycznej, lecz na płaszczyźnie opowieści fikcyjnej.


Paul Ricoeur (1913–2005)
Filozof, autor znakomitych dzieł, poświęcił swoją refleksję analizie podmiotu, jego działania i jego stosunku do czasu (Czas i opowieść, wyd. oryg. 1983, 1984, 1985) oraz nawiązał trwały dialog z psychoanalizą, lingwistyką, strukturalizmem, a także z teoriami społecznymi i politycznymi (L’Idéologie et l’Utopie, 1997). Odnowił również poszukiwania egzegetyczne i biblijne (Myśleć biblijnie, 1998, wyd. pol. 2003; Lectures 3, 1994).