Gdy pojawił się Black Rain, Michael Douglas był jeszcze przed zmianą wizerunku, jaka go czekała w latach 90., kiedy zaczął grywać yuppies. Tutaj ma wiecznie zmierzwione włosy, skórzaną ramoneskę, motocykl. Wizerunek wiecznego buntownika w skórze 40-latka. Jego bohater jest niesubordynowany, szorstki dla swoich przełożonych, dobrze odżywionych i skorumpowanych gliniarzy. Nick podczas lunchu razem ze swoim partnerem Charliem (Andy Garcia) jest świadkiem egzekucji dokonanej przez Yakuzę w Chinatown. Udaje mu się złapać ich szefa i razem z Charliem eskortują go do Osaki. Na lotnisku odbiera go japońska mafia w policyjnych mundurach, gdy pojawia się ta właściwa jest już za późno. Wbrew zakazom Nick rozpętuje wojnę przeciw Yakuzie, która po śmierci Charliego przeradza się w prywatną krucjatę.

Postać Nicka to typowy niezniszczalny Chandlerowski bohater, glina gotowy walczyć z każdym i gotowy na śmierć. Ten ograny schemat - doświadczony glina bez złudzeń - w wersji Scotta został odświeżony i atrakcyjnie podany. Umiejętnie zbudował on klimat napięcia i zagrożenia. Szczególnie scena zabójstwa Charliego w metrze robi wrażenie swoją brutalnością, a zarazem lekkością. Naprawdę dziwi, że Scott nie przyznaje się do tego filmu. Czarny deszcz to naprawdę solidne kino, doskonałe warsztatowo dzięki fantastycznym, wysmakowanym zdjęciom Jana De Bonta (Speed), wówczas jeszcze operatora. Estetyką obrazu nawiązuje do legendarnego Łowcy androidów. Osaka jest tu równie groźna, pełna rozpalonych neonów, tłoku, spalin i deszczu, co L.A. z 2019 roku. Poza tym Czarny deszcz to popisowy pokaz siły aktorstwa Michaela Douglasa. Film można szczerze polecić mimo braku polskiej ścieżki językowej, nieanamorficznego obrazu i zerowych dodatków. W ogóle jakość techniczna dysku jest raczej przeciętna. Co do obrazu to jest zamglony, zwłaszcza w scenach przyciemnionych, ale czernie są w miarę dobrze nasycone. Generalnie jednak kolory są słabo skontrastowane i matowe. Dźwięk doprowadzony do Dolby Digital gra bardzo soczyście, zwłaszcza w scenach pościgów i gdy towarzyszy nam muzyka Hansa Zimmera, ale tylko w obrębie przedniej części sceny dźwiękowej.

BRAK PL