Głównym celem biopsji aspiracyjnej cienkoigłowej (BAC) tarczycy jest zróżnicowanie typu badanej zmiany (nowotworowa czy nienowotworowa) i pomoc w wyborze odpowiedniego sposobu leczenia. Stosuje się ją również w monitorowaniu leczenia zachowawczego rozrostowych i zwyrodnieniowych zmian gruczołu tarczowego. Monografia "Cytodiagnostyka chorób tarczycy" omawia przydatność BAC na tle kompleksowej diagnostyki morfologicznej zmian tego narządu. Stanowi podsumowanie oceny mikroskopowej ponad 30 000 aspiratów z gruczołu tarczowego, którą autor przeprowadził w latach 1[zasłonięte]985-19. W pracy omówiono szczegółowe zasady diagnostyki cytologicznej wszystkich procesów chorobowych tarczycy w ścisłym powiązaniu z ich obrazem histopatologicznym. Rozprawa składa się z 20 rozdziałów. Autor podkreśla, że uzyskiwany drogą BAC materiał komórkowy najczęściej upoważnia do sformułowania rozpoznania, przy czym nie jest to zwykle ustalenie konkretnej jednostki chorobowej. Rozpoznanie te dzieli na 5 kategorii. Do technik badawczych mogących wspierać BAC zalicza przede wszystkim badania kariometryczne i immunologiczne.