Książka należy do najważniejszych prac jednego z najwybitniejszych myślicieli rosyjskich przełomu XIX i XX wieku (Rozanow był zafascynowany Dostojewskim, przyjaźnił się z Florenskim). Autor w paradoksalny sposób podejmuje kluczowe pytania chrześcijaństwa, życia religijnego, zbawienia.
Odwołuje się z jednej strony do tradycji Starego Testamentu, z drugiej bada oblicze nauk Chrystusa jako sędziego Świata i opisuje ekstremalne formy wiary, np. samospalenia, zakopywanie żywcem.
Spis treści
Rozanow prowokator
Przedmowa do książki W ciemnych promieniach religii
Rozdział 1: Drżące drzewo
Rozdział 2: Po cichych monasterach
Rozdział 3: Świętość i śmierć
Rozdział 4: Chrystus i „bogaty młodzieniec”
Rozdział 5: Zdarzenie na wsi
Rozdział 6 : Kopuła świątyni. Golgota i Krzyż
Rozdział 7: Rosyjskie mogiły
Rozdział 8: Ciemne oblicze. Chrystus – Sędzia świata
Rozdział 9: O Najsłodszym Jezusie i gorzkich owocach świata
Zamiast posłowia: Trwożna noc
Posłowie: Wasilij Rozanow i jego wadzenie się z Bogiem
O Autorze
Wasilij Wasilijewicz Rozanow (20 IV 1856, Wietługa – 5 II 1919, Siergijew Posad) – rosyjski filozof, myśliciel religijny, historyk, religioznawca i publicysta. Ukończył studia filozoficzne w Uniwersytecie Moskiewskim i początkowo pracował jako nauczyciel gimnazjalny, później jako urzędnik, by ostatecznie zająć się wyłącznie pisarstwem. Zasłynął jako krytyk moralności odnoszącej się do życia rodzinnego i seksu oraz swoimi atakami na niektóre przejawy życia religijnego jego czasów, czemu sprzyjało nieudane małżeństwo ze starszą o szesnaście lat Apolinarią Susłową (1840–1918), przyjaciółką Fiodora Dostojewskiego, która nie godziła się na rozwód. Największą sławę przyniosły Rozanowowi prace o metafizyce chrześcijaństwa („Ciemne Oblicze” i „Ludzie poświaty księżycowej”) oraz myśli aforystyczne, zapisywane pod wpływem impulsu, których napisał kilka tomów (stąd porównywany z Pascalem). Po rewolucji 1917 roku znalazł się w skrajnej nędzy, pod wpływem wydarzeń napisał wstrząsającą „Apokalipsę naszych czasów”. W ostatnich latach życia przyjaźnił się z wielkim myślicielem rosyjskim, ojcem Pawłem Florenskim (1882–1937), który stał się jego ojcem duchowym.
|
