Cięcie drzew i krzewów owocowych
Aby zasłużyć na smakowita nagrodę jaką są nabrzmiałe sokiem owoce pełne słodyczy trzeba najpierw przygotować teren, wybrać odpowiednie stanowisko i całą uwagę poświęcić zabiegom uprawowym. Ale czynnością decydującą okazuje się cięcie.
Pierwsze cięcia sekatorem są dla ogrodnika-amatora zawsze trudne. Z upływem lat, po opanowaniu techniki, nauczymy się ciąć bez wyrzutów sumienia. Mamy też nadzieję, że poradnik ten rozszerzy wiedzę ogrodnika znającego swój zawód.
Autor nie opuścił żadnego etapu formowania korony pucharowej, palmety itd., wytłumaczył bardzo dokładnie dlaczego i w jakim miejscu należy skrócić daną gałąź, po uprzednim ustaleniu jej rodzaju: czy jest to długopęd, sęczek czy buławka.
Piękna książka Jean-Yves Prata o cięciu drzew i krzewów owocowych odkrywa nieznaną u nas francuską sztukę cięcia. Rozwijano ją przez setki lat w ogrodach klasztornych, przypałacowych i dworskich we Francji i Włoszech. Ukoronowaniem wysiłku wielu pokoleń ogrodników stały się słynne Ogrody Wersalskie pod Paryżem, króla Ludwika XVI, założone przez ogrodnika La Ouintine. Ogrodnik królewski nie tylko stworzył plany ogrodów i założył je, lecz także napisał książkę, która od długich lat jest podręcznikiem cięcia drzew w ogrodach. W XVII i XVIII wieku nie było jeszcze towarowej uprawy drzew w polu. Uprawiano drzewa owocowe w zamkniętych ogrodach otoczonych zazwyczaj murem lub parkanem. Znano już karłowe jabłonie i grusze. Drzewa te, jak również brzoskwinie, morele i winorośl rozpinano na ścianach formując sznury, świeczniki, palmety, szpalery. Wykorzystywano energię słoneczną przechwyconą przez ścianę dla otrzymania owoców najwyższej jakości. Przy nasłonecznionych ścianach sadzono także drzewa klimatu śródziemnomorskiego jak figi, morele, nieszpułkę, migdały i inne. Uprawa drzew rozpinanych wymagała określonego cięcia by utrzymać płaski kształt korony. Sposób cięcia znano od wieków, lecz duży postęp przyniosło „cięcie na trzy oczka" opracowany w XIX wieku przez ogrodnika Loretti. Znamy je obecnie jako „cięcie Loretta". Jean-Yves Prat wprowadza nas krok po kroku w tajniki wiedzy ogrodnika królewskiego La Ouintine i jego następców. Uczy budowy drzewa, pędów, pąków, sztuki cięcia i trudnej sztuki przewidywania reakcji drzewa na cięcie. W rozdziale o cięciu jabłoni i grusz znajdujemy opis około 40 różnych przypadków zachowania się przyciętego pędu i sposobu dalszego postępowania. Książka ta zawiera więcej rysunków niż stów. Rysunki są dokładne, bardzo starannie wykonane, przemawiające do wyobraźni czytelnika. Dzięki tej staranności można łatwo stać się mistrzem cięcia drzew. Książka jest podręcznikiem cięcia dla amatorów uprawiających drzewa i krzewy owocowe przy domach i w ogrodach działkowych. Opisane sposoby cięcia są zbyt pracochłonne dla sadów towarowych. Mimo to tę piękną książkę można polecić nie tylko amatorom, lecz także sadownikom, studentom i uczniom szkół ogrodniczych. Umożliwia ona poznanie budowy i funkcji drzewa owocowego oraz nabycie rzetelnej wiedzy o rzemiośle cięcia.
