Studium Bruno Dumézila Chrzescijanskie korzenie Europy obejmuje cala Europe Zachodnia na przestrzeni trzech stuleci. Na podstawie obszernego materialu zrodlowego autor stara sie odpowiedziec na pytanie, jak to sie stalo, ze w VIII wieku w Europie istniala w istocie jedna religia – chrzescijanstwo – podczas gdy w chwili upadku cesarstwa rzymskiego (V wiek) chrzescijanie stanowili mniejszosc. Autor polemizuje z teza, ze chrzescijanstwo zostalo narzucone sila: drobiazgowa analiza zrodel i mentalnosci tamtej epoki pozwala mu wypracowac nowe ujecie koncepcji wolnosci religijnej w czasach, kiedy przekonywanie i przymuszanie wcale nie musialy byc przeciwstawnymi sposobami szerzenia chrzescijanstwa.Opierajac sie na zrodlach koscielnych, Dumézil pisze historie nawrocenia gleboko „materialistyczna": senatorzy w IV wieku po Chrystusie zostaja chrzescijanami, by nasladowac cesarza i zrobic kariere, barbarzynscy krolowie z V wieku – w celu podniesienia swego autorytetu, wiesniacy w VI i VII wiekach, by poddac sie woli ich wlascicieli. Wiele zrodel wskazuje jednak, ze motywy konwersji bywaly rozne. Przechodzac na nowa wiare, konwertyci przylaczali sie jedynie do „najsilniejszego" Boga, czy tez traktowali Ewangelie jako forme wyzszej moralnosci? Pytanie byc moze anachroniczne, ale nieuniknione pietnascie stuleci pozniej, gdy w Europie, zwlaszcza Zachodniej, powstaje historia przeciwna do tej w ksiazce, historia laicyzacji i odchodzenia od religii chrzescijanskiej.