"CHRISTIAN WOLFF"

             AUTOBIOGRAFIA

           50 STRON

               STAN BARDZO DOBRY

             REAL FOTO 

 Christian Wolff (ur. 24 stycznia 1679, zm. 9 kwietnia 1754) – niemiecki filozof, matematyk, i prawnik; profesor na Uniwersytecie w Halle, jeden z czołowych przedstawicieli wczesnego oświecenia. Uchodzi za najwybitniejszego filozofa niemieckiego między Leibnizem a Kantem. Rozwijał także inne dyscypliny wiedzy, takie jak ekonomia, prawo czy administracja. Jeden z twórców nauki o prawach natury. Usiłował godzić myśl racjonalistyczną z objawieniem.

Wolff urodził się 24 stycznia 1679 we Wrocławiu w mieszczańskiej rodzinie rzemieślniczej. Był uczniem wrocławskiego Gimnazjum Marii Magdaleny. Od 1699 studiował matematykę, fizykę i teologię na uniwersytecie w Jenie. W czasie studiów zapoznał się z teologią scholastyczną, kartezjanizmem oraz fizyką newtonowską. W końcu 1702 r. habilituje się na podstawie rozprawy Philosophia practica universalis mathematica methodo conscripta, w której zaczyna szukać sposobu na reformę filozofii praktycznej poprzez zastosowanie metod matematycznych.

Znaczący wpływ na kształtowanie jego poglądów posiadał Gottfried Wilhelm Leibniz. Od 1703 wykładał na uniwersytecie w Lipsku jako tzw. prywatny nauczyciel (privatdozent), a w 1706, dzięki rekomendacji Leibniza otrzymał Wolff katedrę matematyki i filozofii na Uniwersytecie w Halle. Rozwijał tam racjonalistyczną filozofię oraz teologię dogmatyczną i systematyczną w duchu Oświecenia. W 1710 był przyjęty w poczet członków Londyńskiej Akademii Nauk, a w 1711 Berlińskiej Akademii Nauk.

Halle było główną siedzibą pietyzmu, nowego nurtu w kościele ewangelickim zwracającego się ku osobistej pobożności. Wolff długi czas pozostawał w sporze z ideologami owego ruchu. Do wybuchu doszło, gdy Wolff, analizując konfucjanizm, pochwalił w nim czystą moralność oraz siłę ludzkiego intelektu zdolnego o własnych siłach prowadzić życie etyczne, co było nie do przyjęcia dla zwolenników pietyzmu. W efekcie Wolff został posądzony o ateizm, pozbawiony katedry i wypędzony w 1723 z Halle. Na mocy dekretu króla Fryderyka Wilhelma I dostał 48 godzin na opuszczenie Prus, pod groźbą kary śmierci, co było najgłośniejszym dramatem w sferach naukowych w XVIII w. Znalazł dla siebie katedrę w Marburgu. W 1740 Fryderyk II przyjął go ponownie na uniwersytet w Halle; od 1743 był rektorem tej uczelni. Zmarł w Halle 9 kwietnia 1754.