Od ukazania się pierwszego wydania poradnika „Choroby układu oddechowego koni" minęły 4 lata. W tym czasie nie nastąpiła rewolucja w poglądach na opisane w poprzednim wydaniu choroby.

Najwięcej dyskusji wywołuje wciąż choroba obturacyjna płuc u koni. Wprowadzono nowe określenia chorób, które mieszczą się według autora w syndromie przewlekłej obturacji dolnych dróg oddechowych i dlatego w tym wydaniu wciąż umieszczono je przy opisie COPD.

Przy polskich nazwach jednostek chorobowych umieszczono również nazwy angielskie, by ułatwić znalezienie informacji w dostępnej w Internecie fachowej literaturze światowej.

Ze względu na niewielkie zmiany w opisie chorób i wprowadzenie do spisu leków tylko kilku nowych pozycji to wydanie przeznaczone jest głównie dla lekarzy weterynarii, którzy nie posiadają wydania I.

Ze względu na poradnikowy charakter tej pozycji wymieniono w nim najbardziej skutecznie działające preparaty dla koni, chociaż wiele z nich nie figuruje w oficjalnych spisach leków dla tego gatunku.

Choroby układu oddechowego koni przedstawiono najpierw w układzie anatomicznym w celu łatwiejszej diagnozy zakresu zmian klinicznych.

W drugiej części poradnika omówiono zespoły chorobowe, w których zmiany patologiczne w układzie oddechowym odgrywają główną lub ważną rolę.

W ostatniej części przedstawiono, w możliwie prostej formie, diagnostykę różnicową zespołów objawowych - duszności i krwawienia z nosa.

Załączony zestaw leków stosowanych u koni ułatwi podjęcie właściwej terapii.

Dość liczne, jak na charakter poradnika, piśmiennictwo zostało tak dobrane, żeby można było w krótkim czasie pogłębić wiedzę w przypadku wątpliwości diagnostycznych i terapeutycznych. Liczne ryciny i oryginalne zdjęcia przybliżą obraz kliniczny opisywanych chorób i urozmaicą lekturę tej książki.

Autor zdaje sobie sprawę, że wiele informacji w tym poradniku jest dobrze znanych większości lekarzy weterynarii, ale szybkie przypomnienie sobie nabytych na studiach lub w czasie praktyki zawodowej wiadomości w wielu przypadkach ułatwia postępowanie z chorym koniem, zwłaszcza lekarzom w praktykach mieszanych, dla których koń nie jest codziennym pacjentem.