SERWIS ECRU MOCCA NA  6 OSÓB Z CZERWONA LAMÓWKĄ I KORONKĄ ZŁOCEŃ PLUS PRZEDWOJENNE PIĘKNE DODATKI

Bardzo ładny zestaw – 5 pięknych  cienkościennych delikatnych filiżanek w odcieniu ecru – pięknie złoconych z karminową lamówką – fason przedwojenny – do filiżanek zachował się tylko jeden talerzyk, dzbanek do kawy i lekko uszczerbiony mlecznik.Cukierniczka ecru z pastelowymi różyczkami  to przedwojenny Winterling z Bawarii- piękne 4 podstawki pochodzą ze słynnego serwisu Prinzess z fabryki Carstens Reichenbach. Razem bardzo oryginalny serwis- ozdoba każdego kredensu – jak skarb wykopany z kredensu Prababci. Prawdę mówiąc uratowałem go w ostatniej chwili- sąsiad czyścił strych… co zrobić z takim zdekompletowanym po Babci… idzie na śmietnik… Powiedziałem dawaj- na pewno trafi się jakiś miłośnik starej wspaniałej polskiej Chodzieży. Nie wolno wyrzucać porcelany… szczególnie polskiej - tak mało jej zostało po wojnie.Dodałem kilka elementów- i może służyć jeszcze długo. Bardzo ładna jest tez dodana przeze mnie szósta filiżanka do mokki  ze znakomitej fabryki Gereis Kuhn – art deco – świetna porcelana – sygnatura z lat 30tych … ona sama warta jest dwa razy więcej niż cena wywoławcza.

W skład serwisu wchodzą:

5 Filiżanek Wysokość 4,3  cm średnica  7,3 cm od końca ucha do brzegu – 8,5 cm

1 filiżanka Gerais  Kuhn wysokość 4,1  cm średnica  8 cm od końca ucha do brzegu – 9,3 cm

1 podstawek Chodzież  średnica 12,6 cm

4 podstawki przedwojenne Reichenbach średnica 14 cm – piekne!!!

1 podstawek Gereis Kuhn średnica 11,4 cm

Cukierniczka Winterling z różyczkami wysokość 10,8 cm średnica 9 cm od ucha do ucha 12,5 cm

Dzbanek Chodzież numerowany[zasłonięte]12560  wysokość 19 cm średnica 10 cm od dzióbka do ucha  17,5 cm

Razem 15 elementów starej pięknej porcelany

Sygnatura 1[zasłonięte]947-19 – ale sposób zdobienia patyna złoceń wskazuje na początek lat 60tych.

Fuzja Zakładów Porcelany "Ćmielów" oraz "Porcelany Chodzież"

Dwie największe fabryki porcelany cienkościennej w Polsce połączyły się w jedną spółkę pod nazwą "Polskie Fabryki Porcelany Ćmielów i Chodzież SA" - poinformowała prezes nowej spółki Inga Kamińska.

- Produkujemy głównie porcelanę cienkościenną. Mamy ogromne tradycje, co ciekawe przed pierwszą wojną światową byliśmy jedną firmą i ta historia znów nas połączyła - powiedziała Kamińska.

Połączone spółki mają produkować minimum 400 ton porcelany miesięcznie. - Z taką realizacją nie mamy problemów, ale przygotowujemy się do zwiększenia tej produkcji o kolejnych 100 ton - powiedziała prezes nowej spółki. Firma planuje zwiększyć sprzedaż swoich produktów do krajów Azji, Ameryki Południowej, a także Afryki.

- Celem konsolidacji jest wzmocnienie pozycji obu fabryk na rynku porcelany w Polsce i za granicą - napisała spółka w oficjalnym komunikacie. Zdaniem spółki osiągnięciu tego celu "służyć będzie przebudowanie oferty , a także udoskonalenie wzornictwa i technologii produkcji".

Jak powiedziała Kamińska, choć nowa spółka ma nowy logotyp, "dotychczasowe loga i emblematy nadrukowywane na produktach nie ulegną zmianie. Nasi klienci będą mogli uzupełniać zbiory przez cały czas - wyjaśniła.

Większościowym akcjonariuszem spółki są Zakłady Porcelany Stołowej "Lubiana" S.A.

Początki fabryki w Ćmielowie sięgają 1790 roku. Pod koniec XVIII wieku miejscowy garncarz Wojtas skupił wokół siebie innych rzemieślników, którzy pracowali indywidualnie. Tak powstała dość prymitywna manufaktura specjalizująca się w produkcji glinianych garnków oraz fajansu. Oficjalnie fabryka została zarejestrowana w 1804 roku, kiedy Ćmielów znajdował się przez krótki okres w zaborze austriackim.

Pierwszym właścicielem zakładów była mocno związana wówczas z Kielecczyzną rodzina Małachowskich. Później wielokrotnie fabryka przechodziła z rąk do rąk. Po II wojnie światowej spółka, podobnie jak wiele innych, przeszła w ręce skarbu państwa. W 1997 roku ćmielowska fabryka została sprywatyzowana i działała pod nazwą Zakłady Porcelany "Ćmielów" Sp. z o.o.

Z kolei początki znajdującej się w Wielkopolsce fabryki w Chodzieży sięgają 1852 roku, kiedy hr. Koenigsmarck sprzedał budynek zamku kupcom z Frankfurtu nad Odrą. Do 1896 roku produkowano tam wyłącznie fajans, przez wiele lat w XX wieku działały obok siebie zakłady porcelany oraz fabryka porcelitu. Obecnie marka porcelany z Chodzieży jest jedną z najlepiej rozpoznawalnych także poza granicami Polski.

Chodzież (Kolmar)

Steingutfabrik Hermann Müller u. Ludwik Schnorr (1854 - 1877 )

- Steingutfabrik Ehrenwerth (1877 - 1879 )

- H.M. & Co., Schloß Chodziesen (1880 - 1888)

- Ostdeutsche Steingutfabrik Heim, Pulvermacher & Cie. ( 1888 - 1891 )

- Ostdeutsche Steingutfabrik Hermann Heim & Cie. ( 1891 - 1895 )

- Annaburger Steingutfabrik AG Annaburg, Abt. Kolmar ( 1895 - 1921 )

- Annaburger Steingutfabrik, TA Chodzież ( 1922 )

- Stanisław Mańczak ( 1922 - 1934 )

- Spółka Dzierżawna Fabryki Fajansu S. Mańczak Sp. z o.o. ( 1934 - 1936 )

- Fabryka Fajansu Czesław Szrama i Wincenty Kapczyński ( 1936 - 1939 )

- Porzellan- und Steingutfabriken in Kolmar, Abteilung B ( 1940 - 1944 )

- Porcelit, Fabryka Porcelitu, PP (1945 - 1950)

- Chodzież Zakłady Porcelitu, PP (1951 - 1956)

- Chodzieskie Zakłady Porcelitu, PP (1957 - 1964)

- Chodzieskie Zakłady Porcelany i Porcelitu, Zakład 2, PP (1964 - 1991)

- --------------------------------------------------------------------------------------------------------------

- Porzellanfabrik Kolmar AG ( 1897 - 1901 )

- Porzellanfabrik Kolmar GmbH ( 1901 - 1920 )

- Porzellanfabrik Kolmar, t-o z o.p. ( 1901 - 1920 )

- Keramos, FPiWC, TA (1922 - 1924)

- Ćmielów, FPiWC, S.A., FP Keramos w Chodzieży (1924 - 1927)

- Fabryka Porcelany i Wyrobów Ceramicznych w Ćmielowie, Chodzież ( 1928 - 1939 )

- Porzellan- und Steingutfabriken in Kolmar, Abteilung A ( 1940 - 1945 )

- Chodzież Fabryka Porcelany, PP ( 1945 - 1950 )

- Chodzieskie Zakłady Porcelany, PP ( 1950 - 1964 )

- Chodzieskie Zakłady Porcelany i Porcelitu, PP, Zakład 1 ( 1964 - 1992 )

- Zakłady Porcelany i Porcelitu Chodzież S.A. ( 1992 - )

Notatka historyczna

Powstanie fabryki fajansu w Chodzieży datuje się na rok 1852 (lub 1854), kiedy to dwaj kupcy: Hermann Müller i Ludwik Schnorr założyli manufakturę w odkupionym od hrabiego Königsmarck spalony budynek dawnego zamku Grudzińskich.
W 1877 roku fabrykę wykupił inny kupiec, Ehrenwerth, który już w 1879 roku ogłosił upadłość, a fabrykę przejęła Kasa Pożyczkowa w Chodzieży.

Ok. roku 1883 fabrykę odkupił Hermann Heim, jednak w 1895 roku znana wytwórnia fajansu Annaburger Steingutfabrik AG nabyła akcje fabryki i uczyniła z niej zakład siostrzany.

W roku 1921 manufakturę odkupił poznański złotnik i przedsiębiorca Stanisław Mańczak, który w 1934 roku zmuszony został do ogłoszenia bankructwa, a fabryka trafiła w ręce najpierw Spółki Dzierżawnej Fabryki Fajansu Stanisława Mańczaka, a następnie Zarządu Gminy w Chodzieży (luty 1935 - maj 1936).

W 1936 roku nowymi właścicielami fabryki fajansu zostali jej udziałowcy: Czesław Szrama oraz Wincenty Kapczyński, których działalność przerwał wybuch II Wojny Światowej.

Niemieccy okupanci połączyli fabrykę fajansu z fabryką porcelany i utworzyli jedną wytwórnię pod nazwą Porzellan- und Steingutfabrik in Kolmar. Od 1942 roku fabryka zaprzestała produkcji fajansu zastępując go porcelitem. w 1945 roku wycofujący się Niemcy podpalili fabrykę, jednak pracujący w niej robotnicy uratowali przed ogniem budynki, maszyny i urządzenia. Dzięki temu fabryka rozpoczęła produkcję już w kwietniu 1945 roku.

Od roku 1945 do lutego 1949 r. obie chodzieskie fabryki funkcjonowały pod zarządem jednej dyrekcji, a od marca 1949 już jako samodzielne przedsiębiorstwa. Fabryka fajansu otrzymała nazwę: Zakłady Porcelitu w Chodzieży, a fabryka porcelany: Chodzieskie Zakłady Porcelany.

W 1964 roku losy obu fabryk znów się ze sobą splotły. W październiku 1964 roku nastąpiło połączenie obu fabryk w jedno przedsiębiorstwo pod nazwą Chodzieskie Zakłady Porcelany i Porcelitu w Chodzieży, a od 1 stycznia 1973 roku weszły w skład nowo powołanego do życia kombinatu Zjednoczone Zakłady Ceramiki Stołowej "Cerpol" z siedzibą główną w Wałbrzychu (jako jeden z trzynastu zakładów).

Zakład porcelitu wyłączony został z produkcji w 1991 roku.

HISTORIA ROZWOJU PRZEMYSŁU CERAMICZNEGO W CHODZIEŻY

Materiały przedstawione na III sesji historycznej, pt. Rzemiosło w Chodzieży wczoraj i dziś, która odbyła się 28.02.2003 roku w Zespole Szkół Ponadgimnazjalnych w Chodzieży.

Podstaw rozwoju przemysłu ceramicznego w Chodzieży możemy szukać w XVI i XVII wieku, kiedy zaczęto wykorzystywać miejscowe złoża gliny¹. W końcu XVII wieku w mieście istniał cech garncarski², a w XVIII wieku pracowało kilkunastu garncarzy produkujących naczynia użytkowe i ozdobne (garnki i misy). Wyroby sprzedawane były głównie na Pomorzu. 

Wykorzystanie kwalifikacji garncarzy, bliskość wody (jezioro Miejskie), złoża gliny fajansowej, bliskość szlaku wodnego, jakim była rzeka Noteć, linia kolejowa w Pile, łącząca Berlin z Królewcem zadecydowały o powstaniu w 1854roku manufaktury fajansu.

Zbudowano ją na ruinach zniszczonego przez pożar zamku, który hr.. Otto von Konigsmarck sprzedał 3 kupcom z Frankfurtu nad Odrą Hermanowi Mullerowi, Fryderykowi Schweigerowi oraz Ludwikowi Schnorr. W powstałej fabryce przystąpiono do produkcji fajansowych naczyń użytku domowego oraz ozdobnych, które wypalano w dwóch piecach. Fabryka zatrudniała ok. 50 robotników, mistrzami tłoczącymi naczynia przy 11 kołach garncarskich byli Niemcy³. Port rzeczny w Ujściu umożliwiał tanie rozprowadzanie wyrobów chodzieskich na obszernym terenie ciągnącym się od Królewca do Amsterdamu. Poza tym fabryka utrzymywała 12 koni, które służyły do transportu towaru⁴. Surowiec do produkcji w postaci glinki sprowadzano z Saksonii koleją do Piły dalej wodą do Ujścia, stąd wozami do Chodzieży.

Początkowo zbyt na produkty fajansowe był duży, lecz około 1870 roku zmalał, z powodu wysokich kosztów produkcji, fabryka podupadła⁵. W 1877 roku została wykupiona przez kupca Ehrenwertha, który rok później sprzedał fabrykę Hermanowi Heinowi z Berlina. Pomimo pożaru w 1891 roku fabryka zostaje odbudowana i zmodernizowana, zbudowano m.in. piece opalane węglem, zwiększono liczbę pracowników. Konkurowano z saską fabryką fajansu w Annaburgu, której to firmie w końcu 1895 roku Hein sprzedał swoją fabrykę za 800 tys. marek. W rękach nowych właścicieli (była to spółka akcyjna) chodzieska fabryka fajansu – jako filia annaburskiej – znajdowała się aż do 1921r.

Hermann Hein po sprzedaniu fabryki podjął nową inicjatywę i w marcu 1896 roku za namową władz miejskich rozpoczął budowę fabryki porcelany na gruncie zakupionym od kupca Studzińskiego przy torze kolejowym. W ciągu roku postawiono mury, a następnie wyposażono wnętrze. Wiosną 1897 roku fabryka rozpoczęła produkcję. Zatrudniono w niej 356 robotników, kilka lat później pracowało już 600⁶. Koszt budowy nowej fabryki wynosił 1 218 000 mk. Fabryka była jedną z największych wytwórni porcelany nie tylko na terenie państwa niemieckiego, ale i w całej Europie. Budynek miał postać wielkiego trzypiętrowego czworoboku, w swym architektonicznym kształcie była jedną z najpiękniejszych i najnowocześniejszych fabryk niemieckich (wyposażona w oświetlenie i klimatyzację). Nowa fabryka przyspieszała tempo życia w mieście. Na potrzeby fabryki rocznie załadowywano i rozładowywano na stacji kolejowej około 2 000 wagonów. Jednakże na przełomie wieków pojawiły się trudności związane z kryzysem gospodarczym wywołanym przez wojnę burską w Afryce Południowej. Anglia, Australia, Austria i inne kraje oraz kolonie brytyjskie, chodzieska fabryka o jeszcze zbyt małej tradycji nie mogła wytrzymać konkurencji. W lutym 1901 roku ogłosiła upadłość⁷, a akcje fabryki na sumę miliona marek straciły swoją wartość. Fabryka została przymusowo wystawiona na sprzedaż, kupił ją kupiec z Hamburga, Willoper przekształcając w spółkę akcyjną z ograniczoną odpowiedzialnością. W 1907 roku rozpoczął produkcję porcelany elektrotechnicznej (m.in. izolatory). Jako surowiec wykorzystywano piasek kwarcowy z okolic Strzelc, przede wszystkim jednak kaolin z Saksonii i Czech, a skaleń z Norwegii⁸. Zainstalowano nowe piece do wypalania porcelany oraz wprowadzono innowacje techniczne, jak wypalanie w kolorach i zdobienie przy pomocy farb metalowych. Mimo tych wysiłków produkcja nie wzrosła, powstały trudności w wypłacie robotnikom wynagrodzenia za pracę. Fabryka wymagała pomocy finansowej, udzielił jej magistrat chodzieski, który na swoje konto zaciągnął w bankach w 1908 roku pożyczkę w wysokości 500 000 mk., przekazując ją fabryce. W grudniu 1917 roku fabryka zniszczona została przez pożar⁹, dzięki zabiegom właściciela w ciągu jednego roku odbudowano ją.

Na przełomie XIX i XX wieku dochodziło do licznych konfliktów między właścicielami fabryk a robotnikami z powodu zmniejszenia zarobków i zwolnień z pracy.

Po wyzwoleniu miasta rozpoczął się proces przejmowania zakładów pracy z rąk niemieckich. W 1921 roku zniszczoną i opuszczoną przez fachowców fabrykę fajansu odkupił od niemieckiego koncernu z Saksonii Stanisław Mańczak, złotnik poznański. Operację w części sfinalizowali wspólnicy Mańczaka – poznańscy kupcy Czesław Szram, Wincenty Kapczyński, Józef Czepczyński i Jan Łuczak. Kierownictwo firmy pod nową nazwą „Fabryka Fajansów Stanisława Mańczaka, Towarzystwo Akcyjne” przy kapitale zakładowym 42 milionów marek polskich, objął S. Mańczak a pomagali mu bracia: Sylwester, rzeźbiarz absolwent krakowskiej ASP, jako dyrektor techniczny ora Maksymilian, dbający wraz z Czesławem Kukułką o sprawy handlowe fabryki.

Jednym z warunków w akcie sprzedaży, było dalsze zatrudnianie Niemców, którzy zdecydowali się pozostać w Chodzieży. Dotrzymano umowy, pozostali oni na swoich stanowiskach aż do wybuchu II wojny światowej ( byli to głównie majstrowie i członkowie dozoru technicznego). Nowy właściciel musiał zainwestować wiele pieniędzy ponieważ fabryka była niezwykle zaniedbana, zatrudniała zaledwie 162 osoby. Natychmiast przystąpiono do modernizacji zakładu: zmechanizowano warsztaty na oddziale formierskim, piece do wypalania fajansu, poza tym wybudowano 4 nowe o wyższych parametrach technicznych. Załogę zwiększono do 600 osób. Czynnych było wówczas 109 kół garncarskich, 15 pieców do biskwitu oraz 12 pieców muflowych, przebudowano i rozbudowano szlamownię, szamotownię, postawiono nowe skrzydło z przeznaczeniem na odlewnię fajansu i wykańczalnię. Wybudowano nowy budynek gdzie produkowano ochrony szamotowe, utworzono magazyn surowców, a także pomieszczenia warsztatów: stolarskiego, mechanicznego i kuźni. Ogółem na inwestycje wydano około 800 tys. zł.

Rozbudowa i modernizacja techniczna zakładów dość szybko przyniosła efekty ekonomiczne. Wyroby chodzieskiej fabryki fajansu zawdzięczały swoje powodzenie wysokiemu poziomowi artystycznemu. Od 1924 roku malarnią kierował Bolesław Polankiewicz, malarz sprowadzony z ćmielowskiej fabryki, był on twórcą swoistej stylistyki opartej na wzorach sztuki ludowej, a także ogólnoeuropejskiej. Głównym asortymentem produkcji były serwisy stołowe, do kawy i herbaty, baterie łazienkowe, komplety umywalniowe, pojemniki do przypraw, przedmioty dekoracyjne, talerze, wazony – zdobione kalkomanią lub malowane ręcznie wzorami z haftów i wycinanek ludowych, motywami holenderskimi, kwiatowymi, a także nawiązującymi do stylów klasycystycznego i biedmajerowskiego. O poziom artystyczny dbali także Sylwester Mańczak (projektant), Henryk Bombys (modelarz), współpracowali też z fabryką rzeźbiarze Stanisław Jagmin, Wiktoria Jacyna, Władysław Marcinkowski. W fabryce praktykowali też uczniowie Państwowej Szkoły Sztuk Zdobniczych Przemysłu Artystycznego w Poznaniu, najciekawsze ich projekty wdrażano do produkcji.

Do 1923 roku fabryka produkowała wyłącznie na rynek krajowy. Pierwsze kontakty handlowe z odbiorcami zagranicznymi nawiązane zostały z Holandią w 1924 roku. Od 1926 roku eksportowano towary do Danii, Szwajcarii i Norwegii. Pozwoliło to zwiększyć zatrudnienie, zorganizować dla pracowników bibliotekę, park z placem sportowym, orkiestrę zakładową i zakupić sprzęt dla straży pożarnej¹⁰. Eksport towarów wzrastał bardzo szybko z 20% produkcji w 1924 roku do 60,7% produkcji w 1931 roku. W końcu 1932 roku fabryka popadła w poważne tarapaty finansowe. Przyczyn trudności można szukać w światowym kryzysie gospodarczym, kurczących się rynkach zbytu i sabotażach, co z kolei wywoływało strajki załogi. W 1934 roku St. Mańczak zmuszony został do ogłoszenia bankructwa, fabryka przeszła w ręce „ Spółki Dzierżawnej Fabryki Fajansu St. Mańczaka z ograniczoną odpowiedzialnością. Od lutego 1935 roku do maja 1936 tymczasowym właścicielem fabryki stał się Zarząd Gminy w Chodzieży¹¹. Próby ratowania fabryki przez miasto nie odniosły zamierzonego efektu. We wrześniu 1936 roku fabryka przeszła na własność Wincentego Kapczyńskiego i Czesława Szrama.

Dzięki zainwestowaniu nowych kapitałów, fabryka fajansu dość szybko osiągnęła zdolność produkcyjną i bez zakłóceń funkcjonowała do wybuchu II wojny światowej. Ponownie nawiązano kontakty z odbiorcami zagranicznymi. W 1938 roku przeprowadzono wstępne rozmowy akwizycyjne na dostawy wyrobów do Belgii, USA, Kanady, Brazylii, Argentyny i Afryki Południowej.

Wiele wyrobów chodzieskiej fabryki fajansów nagradzano i wyróżniano np. na Targach Północnych w Wilnie, 2 złote medale zdobyły chodzieskie wyroby na Powszechnej Krajowej Wystawie w Poznaniu. W końcu lat trzydziestych eksport ustabilizował się w granicach 10 – 15% produkcji, co było wynikiem zwiększonego zapotrzebowania rynku krajowego¹²na chodzieski fajans. Ministerstwo Przemysłu i Handlu przyznało fabryce złoty medal za działalność eksportową. Wyroby fajansowe prezentowano m.in. na Wystawie Krajowej w Toronto, Targach Międzynarodowych w Salonikach i w Królewcu.

W 1920 roku fabryka porcelany wykupiona została z rąk niemieckich przez Bank Handlowo – Przemysłowy z Poznania. Jednakże właściciele zrażeni początkowymi trudnościami i brakiem fachowej kadry, dość szybko zdecydowali się na wypuszczenie akcji, których większość nabył Stanisław Burtan z Krakowa.w 1923 roku zakład porcelany przejęło Towarzystwo Akcyjne „ Keramos” w Chodzieży. Prezesem Rady Nadzorczej został ks. I.Czechowski, dyrektorem inż. M. Wieczorek w pierwszym okresie swej działalności, spółka zajmowała się produkcją płytek ściennych, porcelany stołowej, dachówek, cegły, pustaków i pieców kaflowych. Szybko popadła w kłopoty finansowe i zmuszona była sprzedać zakład. Kolejnym właścicielem od 1926 roku stała się znana Spółka Akcyjna Fabryki Porcelany w Ćmielowie, która połączyła oba zakłady w jedno przedsiębiorstwo.

Filia chodzieska zyskała na tej transakcji, nie mogła tylko opatrywać swoich wyrobów firmowym znakiem Ćmielowa, lecz za to otrzymała kadrę znakomitych fachowców i wypróbowaną technologię produkcji.

W fabryce rozbudowano siedem istniejących już pieców do wypalania porcelany. Początkowo produkowano przede wszystkim porcelanę stołową w całym przekroju asortymentowym, a od 1927 roku ruszyła także produkcja porcelany elektrotechnicznej. Surowce do produkcji importowano z Czechosłowacji (kaolin), krajów skandynawskich (skaleń) i Niemiec (płynne złoto i platynę). Pochodzenia krajowego był węgiel i glina do wyrobu ochron szamotowych¹³.Wysokie koszty produkcji utrudniały eksport i konkurencję z innymi fabrykami tej branży. Kierownictwo zakładu zdecydowało zainstalować większą ilość maszyn i podnieść wydajność pracy. Dużym udogodnieniem było posiadanie własnej bocznicy kolejowej, pozwalającej sprawnie i bez przestojów załadowywać wyroby gotowe i rozładowywać surowce i materiały. Nastąpił znaczny wzrost produkcji porcelany stołowej i elektrotechnicznej.

Pomimo usilnych zabiegów, zakład nie zdołał pozyskać dla swoich wyrobów odbiorców zagranicznych. Niewielkie ilości wyrobów porcelanowych sprzedano do Szwecji i Holandii. Na rynku krajowym najbardziej poszukiwanym artykułem była porcelana elektrotechniczna. W 1935 roku oddano do użytku nową stację prób izolatorów wsporczo – przepustowych, o mocy 500 tys. kW. do użytku oddano też nowy parterowy budynek z przeznaczeniem na montownię izolatorów i magazyny. Wybudowano też dwa kotły parowe i warsztaty mechaniczne .Tuż przed wybuchem wojny rozpoczęto budowę biurowca, który został oddany do użytku już przez okupanta w grudniu 1939 roku. Ostatnim dyrektorem zakładów w latach 1932 – 1939 był S.Bytnar.

W latach dwudziestych zatrudniano w fabryce od 500 do 600 robotników, w okresie kryzysu gospodarczego liczba pracowników zmniejszyła się do 400 osób (1934 r.) w następnych latach wzrosła do 627 osób (1939 r.)¹⁴.

Na mocy rozporządzenia z dnia 19 października 1939 roku fabryki porcelany i fajansu zostały przejęte na rzecz państwa i połączone w jeden organizm gospodarczy pod nazwą „ Porzelland und Steingutfabrik Kolmar” i niezwłocznie uruchomione. Wartość obu fabryk zagarniętych przez Niemców w 1939 roku wynosiła łącznie 3.267.642 zł. W 1942 roku wstrzymano produkcję fajansu, a w jego miejsce zaczęto produkować porcelit¹⁵.

W kwietniu 1945 roku, mimo znacznych zniszczeń zakładów, uruchomiono – pod zarządem państwowym produkcję porcelany i porcelitu. W 1965 roku został oddany do eksploatacji nowoczesny (jak na ówczesne czasy ) zakład nr3. od tego też roku Zakłady Porcelany i Porcelitu w Chodzieży są przedsiębiorstwem trzyzakładowym, stanowiącym jeden z największych ośrodków produkcji porcelany w Polsce.

W latach 1945 – 1949 oba zakłady działały pod jedną dyrekcją, w 1949 roku zakłady rozdzielono na dwa przedsiębiorstwa: Chodzieskie Zakłady Porcelany i Zakłady Porcelitu w Chodzieży.

W 1962 r. Zakłady Porcelany rozpoczęły budowę nowego zakładu, który oddano w grudniu 1965 roku. Zdolność produkcyjna zakładu wynosiła 2.400 ton rocznie, wyposażenie nowego zakładu należało do najnowocześniejszych w kraju.

W 1964 roku połączono w jedno przedsiębiorstwo CH Z P i P w Chodzieży, a w 1973 nastąpił podział na pięć zakładów:

Nr 1 – produkujący porcelanę stołową i elektrotechniczną, lak błonotwórczy, stemple i kalkę sitodrukową,

Nr 2 – produkujący porcelit

Nr 3 – Produkujący porcelanę

Nr 4 – produkujący porcelanę elektrotechniczną i laboratoryjną

Zakład Maszyn Ceramicznych.

W 1990 roku rozpoczął się trudny okres związany z załamaniem rynku krajowego, a także z zerwaniem kontaktów handlowych z państwami byłego Związku Radzieckiego. Znikomy udział eksportu do krajów zachodnich (ok. 11%) nie łagodził skutków głębokiego kryzysu.

W listopadzie 1991 roku wyłączono z produkcji zakład porcelitu, rok później CH Z P i P przekształcono w Z P i P „Chodzież” S.A. (Porcelana Chodzież S.A.). spółka obejmowała zakłady: Nr 1 – produkujący porcelanę cienkościenną i kubki. Nr 3 – produkujący porcelanę cienkościenną.

W 1996 roku korzystając z środków funduszu EFSAL w Zakładzie Nr 3 wprowadzono technologię prasowania talerzy, produkcję granulatu oraz ciśnieniowe odlewanie półmisków. W 2000 roku