Celem niniejszej pracy jest przedstawienie całokształtu działalności prawosławnej Diecezji wrocławsko-szczecińskiej po II wojnie światowej. Jej funkcjonowanie było pochodną polityki państwa wobec Kościołów i związków wyznaniowych. Polityka ta w stosunku do Kościoła prawosławnego ulegała w całym omawianym okresie stałym modyfikacjom. Terytorialnie praca obejmuje obszar prawosławnej Diecezji wrocławsko-szczecińskiej. Po podziale administracyjnym kraju w 1950 roku parafie późniejszej Diecezji wrocławsko-szczecińskiej funkcjonowały na terenie województw: wrocławskiego, zielonogórskiego, szczecińskiego i koszalińskiego. Od 1999 roku działają w granicach administracyjnych województw: dolnośląskiego, lubuskiego i zachodniopomorskiego.
Ramy czasowe opracowania obejmują lata 1[zasłonięte]945-20. Cezura początkowa związana jest z zakończeniem II wojny światowej i rozpoczęciem funkcjonowania Kościoła prawosławnego w nowej rzeczywistości społeczno-politycznej. Cezurę końcową natomiast wyznacza śmierć metropolity Bazylego (1998) i rozpoczęcie zarządzania Kościołem prawosławnym przez nowego zwierzchnika Arcybiskupa Sawę.