Właśnie z tytułowym miastem Mindelo wiąże się historia tej płyty. To tam powstały najwcześniejsze i najbardziej autentyczne nagrania Cesarii. Pod koniec lat 50. miasto ogarnął szał żywiołowej coladery – nowy gatunek pieśni współistniał m.in. z pradawną morną, którą ukochała właśnie „Bosonoga diwa”. Jednym z kompozytorów był Francisco Xavier da Cruz, kuzyn ojca Cesarii, a mistrzami, dla których zaczynała śpiewać niespełna 20-letnia dziewczyna, byli słynni Ti Goy i Frank Cavaquim. To właśnie pierwszy z nich dostrzegł w niej wielki talent i zaprosił na nagrania dla lokalnego Radia Barlavento, które pracowało pełną parą i potrzebowało wciąż nowych utworów i wykonawców. Biorąc pod uwagę, że studio było wyposażone w jeden mikrofon, jakość pierwszych nagrań Evory budzi szacunek dla warsztatu muzyków i techników. Każdy z głosów słychać, jakby był nagrywany osobno – był to stary sposób radiowców z Mindelo na uzyskanie selektywnego brzmienie zespołu.
Nieznaczny pogłos w dźwięku gitar w tych utworach dodaje pewnej surowości, dzięki której akompaniament dyskretnie schodzi na plan dalszy. Na czoło wysuwa się za to Cesaria, śpiewająca lekko, melancholijnie pełne wdzięku coladery Ti Goya. Jest między nimi porozumienie bez słów, co podkreśla pewna amuzyczność tych utworów – są zbudowane jak piosenki, ale pełnią raczej rolę subtelnego komentarza pełnego metafor i pozornie pozbawionego emocji, tak jak poezja japońska. W skromności wypowiedzi, w dystansie skrywa się piękno tej egzotycznej muzyki.
DZIENNIK.PL 18.03.2009