Olympus SP-550 UZ to pierwszy kompakt z osiemnastokrotnym zoomem – ogromny zakres długości ogniskowej sięga od 28 aż do 504 milimetrów. Mimo to duże opóźnienie wyzwalacza i wysoki poziom szumów uniemożliwiają mu uzyskanie lepszego wyniku w naszym teście.
W klasie aparatów typu megazoom standardem są obiektywy zmiennoogniskowe o dwunastokrotnym zbliżeniu, osiągające długość ogniskowej do 430 mm (ekwiwalent małego obrazka). Aż dotąd nie istniał jednak kompakt wyposażony w zoom 18x o ogniskowej sięgającej od szerokiego kąta aż do zakresu typowego dla teleobiektywów – pod tym względem Olympus SP-550 UZ to prawdziwa nowość. Jego obiektyw jest przy tym dość jasny (F2,8 do F4,5) i nie powoduje znacznego zwiększenia wymiarów i masy urządzenia – SP-550 UZ o wadze 450 g i niewielkich gabarytach będzie dobrym towarzyszem na każdym wyjeździe. Przy całkowicie wysuniętym obiektywie jego długość, zmierzona w laboratorium, wyniosła 13,5 cm.
Przy tak długiej ogniskowej warunkiem uzyskania nieporuszonych zdjęć bez statywu jest zastosowanie wydajnego optycznego stabilizatora obrazu – z tego powodu Olympus wyposażył aparat w układ elektronicznej i mechanicznej stabilizacji wykorzystujący ruchomą matrycę światłoczułą. W praktyce to rozwiązanie spisuje się dobrze.
Dostateczna jakość obrazu
Zmierzona w laboratorium testowym rozdzielczość 7,1-megapikselowego sensora Olympusa SP-550 UZ wynosząca 1560 linii to wynik poniżej przeciętnej – podobny uzyskuje większość aparatów 5-megapikselowych. Poziom szumów na zdjęciach również nie jest zadowalający – w praktyce można korzystać jedynie z niskich czułości ISO, przy ISO 400 zakłócenia są już bardzo silne. W tej sytuacji dostępność czułości ISO 3200, a nawet ISO 5000 (przy obniżonej rozdzielczości) na niewiele się przyda. Sytuację megazooma ze stajni Olympusa ratują naturalne barwy obiektów przedstawionych na zdjęciach, umożliwiając mu uzyskanie oceny dostatecznej za jakość obrazu. Nie zmienia to jednak faktu, że aparat pozostaje daleko w tyle za tańszymi konkurentami, takimi jak Sony H5 czy Panasonic FZ7.
Próba cierpliwości
Aparaty klasy megazoom generalnie nie należą do najszybszych – poruszenie soczewek długiego obiektywu przez układ autofokusa musi chwilę potrwać – jednak Olympus pracuje w iście żółwim tempie. Zmierzone opóźnienie wyzwalacza wynoszące 1,2 sekundy nie przystaje do dzisiejszych standardów – większość podobnych aparatów na wykonanie zdjęcia potrzebuje około 0,4 sekundy. Również włączanie aparatu, trwające równe 3 sekundy, to prawdziwa próba cierpliwości. Jest oczywiste, że ten model nie nadaje się do szybkich, spontanicznych ujęć.
Dobre wyposażenie, precyzyjne wykonanie
Olympus ma jednak również dobre strony: wykonanie i design obudowy o metalicznym połysku zasługują na pochwałę. Wykorzystane tworzywo jest wysokiej jakości, a dzięki dużym, gumowanym uchwytom aparat dobrze leży w dłoni. Urządzenie daje przy tym możliwość ręcznego wprowadzania ustawień oraz korzystania z licznych programów tematycznych, ma wyraźny 2,5-calowy wyświetlacz (230000 pikseli), obsługuje format RAW i jest wyposażone w mechaniczny stabilizator obrazu. Należy docenić również mocny akumulator, umożliwiający wykonanie do 310 zdjęć. Elektroniczny wizjer nie jest wolny od efektu pikselizacji, ale obraz jest płynny i ma właściwą jasność.
Alternatywy
Jednym z najlepszych aparatów megazoom jest tańszy o całe 100 euro
Sony Cyber-Shot DSC-H5 pozbawiony słabych stron i zachwycający jakością obrazu, niewielkim opóźnieniem wyzwalacza i doskonałym wyposażeniem obejmującym stabilizator obrazu i trzycalowy wyświetlacz.
( nr 760 )
