Spośród trojga nieślubnych dzieci Galileusza Virginia w największej mierze odziedziczyła po nim inteligencję, pracowitość i wrażliwość. Urodzona w roku 1600, miała trzynaście lat, kiedy ojciec umieścił ją w klasztorze pod Florencją, gdzie przybrała imię zakonne Maria Celesta. Jej miłość była dlań głównym źródłem siły w najbardziej twórczym i burzliwym okresie jego życia. Dava Sobel, wplatając w swą opowieść o wielkim uczonym jej listy do ojca, ukazuje nam go z zupełnie innej strony, niż dotąd był znany. Poruszając się między publicznym życiem Galileusza a zamkniętym w murach klasztoru światem jego córki, Sobel oprowadza nas po Florencji Medyceuszy oraz papieskim Rzymie w okresie, kiedy wyobrażenie ludzkości o swoim miejscu w kosmosie gwałtownie się zmieniało, a pewien człowiek próbował pogodzić niebo, które czcił jako dobry katolik, z niebem, które oglądał przez teleskop.