Bylica Piołun
(Artemisia Absinthium)
Gatunek mrozodpornej byliny z rodziny astrowatych.
Występuje naturalnie
na terenie Europy, Azji oraz Północnej Afryki.
Dorasta do 1 m wysokości. Roślina wytwarza krótkie, podziemne, zdrewniałe kłącza, dzięki którym rozmnaża się wegetatywnie tworząc niewielkie 'zarośla'.
Łodyga i liście koloru srebrno-szarego, pokryte gęstymi, jedwabistymi włoskami. Wierzchnia warstwa liści
popielato-zielona, spodnia srebrzysto-biała.
Kwitnie od lipca do września. Kwiaty są wiatropylne.
Rozmnaża się z nasion i przez kłącza.
Mrozoodporność: strefy od 4 do 8 (wg.USDA).
Dobrze rośnie w suchej, średnio żyznej glebie, w jasnym miejscu.
Odstrasza larwy owadów, gdy jest posadzony na skraju obszaru uprawy.
Zone4 Zone5 Zone6 Zone7 Zone8
Ze względu na intensywny gorzki smak i silny aromat
jest obecnie rzadko stosowana jako przyprawa,
lub w małych ilościach.
Używa się liści albo świeżych lub suszonych kwiatów.
Dawniej używano go do przyprawiania tłustych
i ostrych potraw, sałatek i zup jarzynowych.
W średniowieczu, był używany do przyprawiania miodu.
W 18 wieku w Anglii, piołun czasem dodawano zamiast chmielu do piwa.
Jest to również dodatkowy składnik do miętowej herbaty
w Maroku.
Najbardziej znanym alkoholem wyrabianym z piołunu
jest absynt, ale używa się go również do wyrabiania
gorzkich likierów żołądkowych, wermutów
oraz do aromatyzowania wódek.
Indianie używali piołunu w identyczny sposób,
co tybetańscy mnisi. Palili go w specjalnych
kadzielnicach przed rozpoczynaniem rytuałów magicznych.
Dym który ich zaczynał otaczać, pełnił funkcję ochronną.
Stosowano go w szamańskich ścieżkach ognia, podczas których, szaman przechodził gołymi stopami po żarzących się węglach.
Przed taką ścieżką sypało się piołun.
Dawniej w Noc Świętojańską rzucano piołun do ognia
i przystrajano nim domy, strzechy, okna i płoty, miało to chronić przed chorobami i pasożytami oraz odstraszać
czarownice, demony i wszelkie zło.
Z terenów Europy pochodzi legenda, jakoby noszenie przy sobie woreczka piołunu miało odstraszać złe duchy i rusałki.
W starożytnej Grecji, stosowano go także jako remedium
na bóle menstruacyjne, anemię i reumatyzm.
W starożytnym Egipcie, kapłani używali go
w obrzędach związanych z kultem Izydy.
Od wieków znane są jego właściwości lecznicze:
Pobudza funkcje trawienne,
stosuje się ją zwłaszcza przy niestrawności,
braku apetytu i bezkwasowości żołądka.
Stosowana na schorzenia wątroby i zaparcia,
działa żółciopędnie i odkażająco
oraz jest środkiem przeciwrobacznym
(min. na pasożyty jelitowe).
Działa toksycznie na pasożyty
i często stosuje się go do ich zwalczania.
Ekstrakt z roślin wykazał silne działanie przeciwbakteryjne, szczególnie na bakterie Gram-dodatnie.
