Filmem tym zadebiutował na dużym ekranie znany reżyser teledysków i telewizyjnych reklamówek Spike Jonze. Pomysł miał nadzwyczajnie oryginalny. Zaczyna się wprawdzie zupełnie normalnie. Oto uliczny lalkarz Craig Schwartz, nie mogąc wyżyć z tego zajęcia podejmuje pracę urzędnika w niewielkiej firmie na siódmym i pół piętrze wielkiego biurowca. Poznaje tu piękną Maxine, która jednak nie zwraca najmniejszej uwagi na jego zaloty. Pewnego dnia Craig przypadkowo odkrywa sekretne drzwi, za którymi kryje się mroczny tunel prowadzący wprost do... umysłu Johna Malkovicha.

W filmie atmosferę odrealnienia podkreśla senna kolorystyka. Kolory są lekko wypłowiałe i mało kontrastowe, utrzymane w ciemnych, stonowanych odcieniach. Niemniej jednak jakość obrazu jest zupełnie niezła. Transfer jest czysty, ostre przejścia tonalne, a czerń głęboka i nasycona. Dźwięk też trzyma poziom. Zresztą aż się tu prosi o to, by wykorzystać możliwości dźwięku wielokanałowego. Robią wrażenie sceny, w których patrzymy na świat oczyma Malkovicha. Dźwięk dobiega do nas z tyłu, a każda zmiana perspektywy przynosi efektowne przemieszczanie się dźwięku do przodu. Spektakularne są też sceny w tunelu prowadzącym do głowy Malkovicha. Tylko one jako tako potrafią rozruszać „bezrobotny” długimi okresami subwoofer. Płyta ta została przy tym tak przygotowana, by tworzyła z filmem konceptualną całość. Twórczy bałagan w menu koresponduje z materiałami dodatkowymi. Oprócz zwiastuna mamy tu cztery telewizyjne reklamówki pokazujące jak niecodzienna była kampania reklamowa filmu. A także quasi dokumentalny materiał zatytułowany „John Horatio Malkovich – taniec rozpaczy i rozczarowania”. Zupełnie zbija z tropu pokazując Johna Malkovicha jako światowej sławy... lalkarza. Prowokacją jest też wywiad z reżyserem, którego celem jest tak naprawdę pokazanie jakim to niekonwencjonalnym artystą jest Spike Jonze. Uzupełnieniem tego zestawu jest galeria bardzo ciekawych, manierycznych zdjęć autorstwa Jonze’a, który swą karierę zaczynał przecież właśnie od fotografii