Busz po polsku

„Busz po polsku” jest debiutem pisarza z 1962 r., zawierającym zbiór tekstów z lat 1958–1961, kiedy to autor tuż po studiach zaczął praktykować sztukę reportażu i skoncentrował swoją uwagę na polskiej wsi, prowincji, małych miasteczkach. Wyprawa w teren i poznawanie nowego świata fascynowały, ale też stwarzały możliwości, które nie wszyscy jeszcze pojęli. Eksplorowanie przestrzeni prywatnej, zbliżenie się do małej społeczności było dla młodego reportera najlepszym tematem na opowieść. Lata 50. i 60. na polskiej prowincji – tam najwięcej się działo, tylko tam można było uchwycić prawdę, a następnie ją opisać. Zimna, szara i niekiedy, nie oszukujmy się, nieciekawa Polska była tym razem prawdziwą inspiracją. Zdaniem Kapuścińskiego jedynie przybliżenie jednostkowego przykładu stwarzało możliwość krytyki w czasach, w których publicznie krytykować nie było wolno. Tylko przez tę formę udawało się uchwycić rzeczywistość taką, jaką była naprawdę. W owych czasach nie był to przecież powszechnie przyjęty model pisania. Książka została wzbogacona o esej Małgorzaty Szejnert, który w 1976 r. opublikowany został w tygodniku „Literatura”. Wstęp napisała Barbara Chlabicz.

Wymiary 140 x 220. 
Twarda oprawa.
Ilość stron 125.