Opis książki

Książka ta stanowi część drugą popularnej historii architektury, obejmującą okres średniowiecza (romanizm, gotyk). Tak jak w części poprzedniej, autor omawia powstawanie i rozwój konstrukcji i form architektonicznych w poszczególnych krajach z obszerniejszym uwzględnieniem Polski.


Tadeusz Andrzej Broniewski h. Tarnawa - polski architekt i historyk sztuki.
W latach 1[zasłonięte]923-19 pracownik naukowy Politechniki Lwowskiej. Potem (1[zasłonięte]931-19) dyrektor Państwowej Szkoły Budownictwa w Jarosławiu i rady miasta, od 27 lipca 1944 do 10 sierpnia 1944 wiceburmistrz Jarosławia,od 1946 do 1964 pracownik naukowy Politechniki Wrocławskiej. Jego studentami byli m.in. Olgierd Czerner i Tadeusz Zipser. Jego córką jest architekt Anna Broniewska de Bezdzieca. Doskonały rysownik, także poliglota, badacz XVI-wiecznych tekstów niemieckich. Od 1956 profesor, w latach 1[zasłonięte]949-19 i 1[zasłonięte]958-19 dziekan Wydziału Architektury Politechniki Wrocławskiej.
Przed wojną konserwował zabytkowe kamienice w Jarosławiu, zbudował tam także Dom Żołnierza i Miejską Kasę Oszczędności; po wojnie kierował odbudową i konserwacją m.in. kościoła św. Marii Magdaleny we Wrocławiu, kościoła parafialnego w Świętej Katarzynie i ratusza w Lubaniu, zbudował także nowy gmach Chemii Politechniki Wrocławskiej (1[zasłonięte]948-19).
Napisał m.in. Historię architektury w zarysie (1959) i 5-tomową Architekturę dla wszystkich (1[zasłonięte]963-19) (wydane łącznie jako: Historia architektury dla wszystkich, Wrocław 1980, 1990); wraz z Mieczysławem Zlatem współredagował serię Śląsk w zabytkach sztuki (1[zasłonięte]959-19), pisząc m.in. o Kłodzku, Lubaniu, Srebrnej Górze i Trzebnicy.

Uwagi:

Obwoluta książki trochę wytarta i naddarta. Brzegi stron lekko przybrudzone i zakurzone.