Niniejsza praca [...] zmierza do przedstawienia w ogólnym zarysie różnych problemów, które musiały rozwiązać wojska pancerne w toku drugiej wojny światowej. Dla lepszego jednak zrozumienia zarówno istosty, jak rozwoju wojsk pancernych wydaje się niezbędne wstępne przedstawienie w streszczeniu ewolucji poglądów, tak jak zmieniały się one od 1914 do 1939 roku w głównych państwach europejskich, oraz rezultatów wynikających z zastosowania ich w praktyce. Nie wszystkie zresztą kampanie, w których użyto czołgów, zostały tu rozpatrzone. Co do wielu z nich posiadamy jedynie wiadomości ogólnikowe, nie precyzujące ani ilości, ani rodzaju użytych jednostek czołgów, ani też szczegółów ich działania. Dotyczy to zwłaszcza działań czołgów rosyjskich. Zdaje się więc, że jest wskazane ograniczyć się do tych, które wydają się najważniejsze i co do których ostatnie prace lub pamiętniki wniosły cenne wskazówki.
Kampania w Polsce, w czasie której na polu bitwy po raz pierwszy pojawiły się wielkie formacje wojsk pancernych, posłużyła jako wstęp do niniejszych rozważań. W dalszym ciągu rozpatrzono trzy wielkie, wyraźnie różniące się od siebie, teatry wojny: Francję, Rosję i Libię. Wzięto przy tym pod uwagę jedynie te działania, w których czołgi zostały użyte masowo i w wyraźnie odmiennych sytuacjach: bitwa przełamująca lub manewr okrążający, wykorzystanie powodzenia i odwrót, czy to w działaniach zaczepnych, czy obronnych, i to zarówno w wypadku powodzenia, jak klęski. Będą to więc we Francji działania niemieckich dywizji pancernych w 1940 roku i alianckich dywizji pancernych w 1944 roku, a także niemiecka kontrofensywa w Ardenach; w Rosji marsz niemieckiej Grupy Armii „Środek” na Moskwę w 1941 roku, bitwa na łuku pod Kurskiem w 1943 roku i pod Korsuniem-Szewczenkowskim w 1944 roku, w Egipcie zaś bitwa pod El Alamein i wykorzystanie uzyskanego w niej sukcesu.
Opis każdej z tych operacji zamyka krótkie zreasumowanie wynikających z nich najważniejszych nauk. Ostatni zaś rozdział stanowi ich syntezę zarówno z punktu widzenia wojskowego, jak techniki i w miarę możności daje pewne cechy charakterystyczne rozwoju broni pancernej w przyszłości.