STRON: 634
Twórczość A. Mickiewicza zajmowała poważne miejsce w badaniach naukowych i krytycznych Wacława Borowego. Serie jego prac o Mickiewiczu otworzyło komentowane wydanie III części Dziadów w 1920 r. Powierzono mu także redakcje pierwszego tomu Dziel wszystkich poety, obejmującego lirykę, w wydaniu sejmowym. Suma mickiewiczologii Borowego stały się wykłady poświęcone twórczości Mickiewicza, rozpoczęte na Uniwersytecie Warszawskim jesienią 1938 r. Po wojnie zostały one wznowione i powtórzone w skróceniu w r. akad. 1945/46. Po rocznej przerwie Borowy podjął dalszy ciąg wykładów i prowadził je przez następne dwa lata, omawiając kolejne okresy twórczości poety. Nie zdołał jednak doprowadzić zamierzonego cyklu do końca - zmarł w 1950 r. W latach 1[zasłonięte]948-19 na lamach pism naukowo-literackich zaczęły się ukazywać początkowe wykłady, przygotowane do druku przez autora, co świadczyło o zamiarze opublikowania całości wykładów jako monografii twórczości Mickiewicza. Realizacja tego zamiaru stało się dwutomowe wydanie O poezji Mickiewicza (Lublin 1958), przygotowane z rękopisu przez Czesława Zgorzelskiego przy współudziale Wiesława Grabowskiego i Andrzeja Paluchowskiego. Wydanie obecne, opracowane przez Zofie Stefanowska i Andrzeja Paluchowskiego, zostało poszerzone o dwa rozdziały (VI i VII), których rękopisy odnaleziono już po ukazaniu się wydania pierwszego w papierach Julii Borowej, oraz o 4 artykuły przedrukowane z tomu Borowego Kamienne rękawiczki i inne studia i szkice literackie (Warszawa 1932). Praca Borowego O poezji Mickiewicza zachowuje wciąż trwała wartość naukowa. Zawdzięcza to subtelności obserwacji autora, jego odkrywczemu stawianiu problemów i precyzji rozumowania, nowoczesnemu sposobowi ukazywania powiązań literackich, umiejętności syntezy oraz walorom języka i elegancji stylu. Książka Borowego powinna stanowić podstawowa lekturę studentów filologii polskiej, polonistów nauczycieli szkól średnich, osób zainteresowanych twórczością naszego narodowego wieszcza.
