W epoce eurotrashu (czyli nowomodnych, reżyserskich operowych bubli) firma DG postąpiła na przekór modzie i wydała (na dwóch DVD) „Wesele Figara” w reżyserii Jean-Pierre Ponnell’a (jest to jakby kontynuacja jego „Cyrulika Sewilskiego”). Jest to rewelacyjna produkcja, z kilkoma świetnymi pomysłami (np. arię Hrabiny z aktu III przesunięto przed scenę werdyktu Hrabiego, byśmy mieli wrażenie, że proces nieco potrwał). Ponnelle świetnie korzysta z przestrzeni – akcja rozgrywa się tylko i w szlacheckim pałacyku Hrabiego, który wykorzystano znakomicie (akcja rozgrywa się na korytarzach, w kilku pokojach, w ogródku i pałacowym sadzie). Nie byłoby jednak tej pięknej płyty bez solistów. Figara (podobnie jak w produkcji „Cyrulika”) śpiewa Hermann Prey – jego Figaro jest pewny siebie, odważny i bezkompromisowy. Wokalnie – bardzo dobry, choć chciałoby się słyszeć nieco niższy głos w tej roli. Jego Zuzanną jest Mirella Freni, świetna aktorsko i zupełnie dobra wokalnie (może w septecie w akcie drugim chciałoby się usłyszeć nieco mocniejszą koloraturę). Jednakże, pierwsza para zakochanych spisuje się znakomicie. Dietrich Fischer – Dieskau jest chyba najwspanialszą gwiazdą tego spektaklu – wielki baryton (najwybitniejszy pieśniarz wśród mężczyzn w XX wieku) dowodzi swej wielkiej klasy fenomenalnym aktorstwem (iście teatralnym!) i świetnym (pomimo wieku) głosem. Głos Te Kanawy to nie poziom Schwarzkopf lub Della Casy, ale solidnie wywiązuje się ze swego zadania. Maria Ewing brzmi czasem troszkę ostro, ale to w całości dobry Cherubino. Wielkimi gwiazdami są jednak soliści drugiego planu: Heather Begg to fantastyczna Marcelina, a Paolo Montarsolo (Don Basilio z „Cyrulika…”) równie świetnym Bartolo. Hans Kraemer (niema rola w „Cyruliku…”) wreszcie mógł sobie pośpiewać jako Antonio – ma całkiem niezły głos, a aktorsko jest znakomity. Reszta obsady i chór również stoją na wysokości zadania. Bohm dyryguje spokojnie, z wyrafinowaniem i precyzją, tworząc subtelną, wiedeńską atmosferę.