„Bohiń” to bez wątpienia książka wyjątkowa, w której autor stworzył niezwykłą autokreację swojej przeszłości rodzinnej. W myśl zasady, iż aby tworzyć spójne i mocne „ja”, trzeba najpierw wypełnić wszystkie luki we własnej historii, autor tak właśnie zrobił – część swej biografii po prostu dopisał. Oczywiście nie wykonał tego w sposób szablonowy. Wymyślił losy swojej domniemanej babki Heleny Konwickiej, której do końca nie znał, a która zamieszkiwała niewielki majątek na Wileńszczyźnie w XIX w. Opisał jej zakazane uczucie, które połączyło ją z Żydem z Bujwidz oraz postyczniową atmosferę tamtych ziem, będącą w pewnym sensie parabolą nastrojów z czasów państwa komunistycznego. Ciekawe, że w babce, pięknej i wrażliwej kobiecie, krytycy doszukali się wielu cech samego Konwickiego. Miała ona wybujałą wyobraźnię, niezwykle rozwiniętą samoświadomość i nieco zachwianą psychikę. Harmonię życia na łonie wileńskiej natury zakłócała popowstaniowa trauma. Nostalgiczne rozważania o historii narodu i przeszłości przodków pisarza służą więc wyrażeniu intymnych przeżyć i skrytych potrzeb. A wiadomo – dużo ciekawiej obdarować nimi swoją babkę szlachciankę, niż po raz kolejny wypowiadać się w pierwszej osobie. W wydaniu obecnym poprawiono omyłki i błędy zaistniałe przy dotychczasowych opracowaniach wydawniczych tekstu.