Po wybuchu wojny w 1939 prezydent Warszawy, Stefan Starzyński, powołał Regulskiego na stanowisko komendanta głównego Straży Obywatelskiej w stolicy, które piastował do października 1939. Także w czasie okupacji Regulski nie pozostał bierny, lecz organizował w swym domu w Zarybiu k. Podkowy Leśnej konspiracyjne spotkania (sympatyzował z NSZ, koordynował przerzuty broni i ukrywał poszukiwane przez władze okupacyjne osoby. W obliczu zarysowującej się klęski powstania warszawskiego Regulski przyjął funkcję w Radzie Opiekuńczej w obozie przejściowym w Pruszkowie, dokąd spędzano od 10 sierpnia 1944, dnia upadku powstania na Ochocie, wysiedlanych z Warszawy cywilów.

Po zakończeniu wojny i nastaniu "władzy ludowej" Janusz Regulski przez krótki czas pracował w zarządzie EKD (zorganizował komunikację autobusową) i działał w Automobilklubie i Związku Łowieckim. Oskarżony o działalność "antyludową" otrzymał w 1948 karę 14 lat więzienia. Zwolniony w 1955, działał jeszcze przez jakiś czas jako prezes jednej ze spółdzielni mieszkaniowych w Warszawie. W wieku lat 90 zajął się spisywaniem swych wspomnień, które zostały opublikowane w 1980.

Stan dobry, obwoluta przyniszczona. Str. 414