BLASKI i CIENIE BOHATERSKIEGO PIĘCIOLECIA
Józef Rokicki /Michał/
Niemcy Zachodnie 1949
cztery mapki w tekscie
Ze spisu:
Powódz organizacji konspiracyjnych
Zamiary polityczne kierownictwa A.K.
B.I.P. /Biuro Informacji Prasowej/
N.O.W./Narodowa Organizacja Wojskowa/
Ramy organizacyjne
Przyczyna polączenia z P.Z.P.
Zagadnienia personalne i finansowe
NOW w walce baon "Antoni" "Gustaw"
Zgrupowanie "Harnasie"
Dlaczego wstąpiłem do NOW
Narodowa Organizacja Wojskowa Kobiet
Centralny Wydział Propagandy
NOW na Węgrzech
Kontakty Kraju z Londynem i odwrotnie
Oddz.partyzancki "Orskiego" , "Janina" "Ojca Jana"
Plan "Burza"
"Przy minimalnym wysiłku z tamtej strony...."
Decyzja Powstania
Wybuch Powstania i przebieg walk w zarysie
Droga na Mokotów
Marsz do lasó Kabackich i Chojnowskich
Działania zaczepne - Sadyba ,Walki o Sielce
Mokotó od 15 do 24 wrzesnia
Ostatnie walki
Sądny dzień
Dzień 26 września
Droga powrotna
Dlaczego do kanału na Mokotowie nie wezsły wszystkie oddziały
Bilans Powstania
Dowodzenie
Oddzialy i instytucje pomocnicze
Sanitariat
Zaopatrzenie :Bron i amunicja,Żywność
Rola i pomoc Sowietó w Powstaniu
Kpt.Kalugin
Zakonczenie
stan db,
ale okładka trochę lużna
180 str
-629-
Józef Wacław Rokicki ps. „Karol”, „Michał” (ur. 6 marca 1894 w Lipnie, zm. 6 października 1976 w Warszawie) – podpułkownik Wojska Polskiego i Armii Krajowej, komendant główny Narodowej Organizacji Wojskowej. W trakcie powstania warszawskiego od 18 sierpnia dowódca Obwodu Mokotów AK, a następnie p.o. dowódcy 10 Dywizji Piechoty AK im. Rataja.
Był synem Klemensa (urzędnika) i Marii z Lamparskich. Po ukończeniu szkoły miejskiej w Lipnie w 1906, nauki pobierał w domu, egzamin z zakresu sześciu klas gimnazjum składał jako ekstern w Płocku w 1911. Od 1912 pracował jako urzędnik skarbowy w Kaliszu, a od sierpnia 1914 w Połtawie. W marcu 1915 został wcielony do armii rosyjskiej; ukończył szkołę chorążych w Tyflisie (obecnie Tbilisi) i szkołę karabinów maszynowych i jazdy konnej w Oranienbaumie i dowodził kompaniami karabinów maszynowych w kilku pułkach piechoty. Działał w Związku Wojskowych Polaków przy 75. Dywizji Piechoty. Od września 1917 dowodził kompanią karabinów maszynowych 9 Pułku Strzelców Polskich 3 Dywizji I Korpusu Polskiego w Rosji.
W listopadzie 1918 r. wstąpił do Wojska Polskiego. Służył początkowo w 28 Pułku Strzelców Kaniowskich, jesienią 1919 r. ukończył Szkołę Oficerską Wojsk Samochodowych w Krakowie. Mianowany kapitanem, ze starszeństwem od 1 czerwca 1919[1]. W kolejnych latach zajmował szereg stanowisk w wojskach samochodowych, m.in. komendanta Kadry 9 Dywizjonu Samochodowego wgarnizonie Brześć. W lipcu 1922 zdał eksternistycznie maturę w Gimnazjum Państwowym im. Traugutta w Brześciu nad Bugiem, następnie – nie przerywając służby wojskowej – studiował matematykę na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Warszawskiego (do 1926). Awansowany na majora w korpusie oficerów samochodowych, ze starszeństwem od 1 lipca 1923[2]. Od 1934 zastępca dowódcy4 Batalionu Czołgów i Samochodów Pancernych od 1937 komendant 9 Batalionu Pancernego w Lublinie. Mianowany podpułkownikiem 19 marca 1937.
W kampanii wrześniowej był oficerem w Dowództwa Okręgu Korpusu Nr II w Lublinie; trafił do niewoli radzieckiej 19 września, ale udało mu się zbiec. W październiku 1939 włączył się w Lublinie do działalności konspiracyjnej. Od listopada lub grudnia 1939 był komendantem Okręgu Lublin Narodowej Organizacji Wojskowej (NOW, początkowo pod nazwą Organizacja Wojskowa Stronnictwa Narodowego). We wrześniu 1941 został komendantem głównym NOW (po przejściu Bolesława Kozubowskiego do Związku Walki Zbrojnej). Za zgodą prezesa Stronnictwa Narodowego Stefana Sachy podjął rozmowy scaleniowe z Armią Krajową, reprezentowaną przez Stanisława Rostworowskiego i Antoniego Sanojcę. 3 listopada 1942 Rokicki wspólnie z prezesem Sachą wydał rozkaz scaleniowy i następnego dnia złożył przysięgę na ręce generała Stefana Roweckiego; jeszcze w listopadzie t.r. zostali zaprzysiężeni także komendanci okręgowi NOW. Rokicki w Armii Krajowej objął obowiązki inspektora Komendy Głównej na Okręg Krakowski i prowadził w Krakowie prace organizacyjne.
W czasie powstania warszawskiego, od 4 sierpnia pełnił funkcję oficera III Oddziału Komendy Okręgu AK. 18 sierpnia został mianowany komendantem Obwodu Mokotów, zaś 20 września p.o. dowódcy 10. Dywizji Piechoty im. Rataja. Został zgłoszony do awansu na pułkownika, był ranny; 26 września 1944 podjął kontrowersyjną decyzję o ewakuacji Mokotowa. Rozkazowi Rokickiego sprzeciwił się m.in. komendant Okręgu Warszawskiego generał Antoni Chruściel, który wycofał się następnie z propozycji awansu i poddał Rokickiego ocenie komisji „o charakterze sądu wojskowego”; komisja ta oceniła postawę Rokickiego negatywnie.
Po kapitulacji powstania, Rokicki przebywał w niewoli niemieckiej, w obozach oficerskich Sandbostel i Murnau. Po wyzwoleniu obozu przez Amerykanów w kwietniu 1945 przebywał na emigracji do 1957 i działał w kołach żołnierzy AK m.in. od 1948 był członkiem Komisji Rewizyjnej Oddziału Paryż Koła AK, zaś od kwietnia 1954 był przewodniczącym Okręgu Francja Koła AK. W 1957 powrócił do Polski.
Ciężko chorował na płuca po pobycie w obozie jenieckim. Od lipca 1959 pracował w Zjednoczonych Zespołach Gospodarczych w Warszawie, a od kwietnia 1963 był kierownikiem sekcji administracyjnej, potem starszym referentem w Biurze Usług Transportowych w Warszawie. W 1972 przeszedł na emeryturę. Zmarł na atak serca w trakcie uroczystej inauguracji roku akademickiego na Akademii Teologii Katolickiej w październiku 1976.
Był autorem wspomnień Blaski i cienie bohaterskiego pięciolecia (1949) oraz Wspomnienia z walki podziemnej 1[zasłonięte]939-19(maszynopis). Został odznaczony m.in. czterokrotnie Krzyżem Walecznych – dwukrotnie w 1922, po raz trzeci 28 września 1944). W 1928 Srebrnym Krzyżem Zasługi, zaś w 1933 Medalem Niepodległości. 3 maja 1944 odznaczony został Złotym Krzyżem Zasługi z Mieczami. Pośmiertnie odznaczony Warszawskim Krzyżem Powstańczym. Został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie.
Z małżeństwa z Marią z Sikorskich (ur. 1898, zm. 1984, stomatologiem) miał dwie córki: Danutę (1922–1991, historyka, późniejszą żonę Ludwika Borawskiego) i Hannę (ur. 1927, zamężną Waściszewską)./WIKIPEDIA/
