Ewolucję w działaniu można zaobserwować na przykładzie rodziny karabinów Kałasznikowa. AK-47 był doskonałym karabinem, ale miał swoje dziwactwa i wady. Jedną z nich były wady komory zamkowej.
Jest to główna część broni, zawierająca mechanizm spustowy i zasilający oraz komorę nabojową i jest przez to sercem udanego karabinu. Komora zamkowa AK-47 była oryginalnie tłoczona z blachy stalowej, co jakkolwiek tanie, może powodować problemu z niezawodnością, jeżeli jakość produkcji była niska, co zdarzało się zbyt często jak na gust użytkowników AK-47.

Prowadzone od 1951 r. eksperymenty z frezowanymi komorami zamkowymi były udane, ale sprawiły, że broń była zbyt droga. Powrócono do tłoczonej komory, ale podniesiono jakoś produkcji. Efektem był karabin szturmowy AKM (Modernizowany), który pojawil sie w 1959 r. W AKM zastosowano też inne ulepszenia. Podrzut zredukowano przez zmiane kształtu wylotu lufy, który kieruje część gazów do góry, tworząc w efekcie prymitywny hamulec wylotowy. AKM zachował mocne uderzenie mającego dość krótki zasięg naboju 7,62 x 39 mm i był olbrzymim sukcesem. W istocie jest dziś najpopularniejszą wersją jednego z najliczniej używanych typów broni palnej na świecie. AKM można odróżnić od AK-47 dzięki wgłębieniom nad gniazdem magazynka.