Kiedy w 1970 roku na rynek trafiała debiutancka duża płyta czterech młodych chłopaków z Birmingham, nikt nie przeczuwał, że będzie ona początkiem zupełnie nowego rodzaju myślenia o muzyce. Album, ozdobiony na okładce jedynie nazwą grupy i wizerunkiem tajemniczej kobiety na tle jeszcze bardziej tajemniczego budynku, miał stać się kamieniem milowym w historii muzyki rockowej. Ale w piątek, 13 lutego 1970 jeszcze nikt tego nie przeczuwał.

Trzeba przyznać, że debiut Black Sabbath rozpoczyna się imponująco. Odgłosy burzy, dzwony i niesamowity, posępny riff, który przez lata powracał w niezliczonych mutacjach. Tytułowa, a jednocześnie stanowiąca nazwę zespołu kompozycja stała się jednym z najbardziej rozpoznawalnych utworów w historii rocka. Nic dziwnego, ponieważ nawet po niemal 35 latach od premiery ten majestatyczny i ponury utwór robi ogromne wrażenie. Ekstremalnie ciężkie (jak na rok 1970) brzmienie gitary, bas potęgujący nastrój grozy, a do tego niezwykle charakterystyczny, „brzydki” i nieco histeryczny głos Ozzy’ego, wyśpiewującego rzeczy, które z perspektywy tekstów dzisiejszych grup blackmetalowych brzmią dość zabawnie, ale wówczas musiały robić wrażenie.

Co nie zmienia faktu, że wejście w rockowy światek ekipa Ozzy’ego miała bardzo, bardzo mocne.