| Biografia Urodził się w Warszawie przy ulicy Kaczej (dzisiejsza Wola). W 1915 r. był robotnikiem warszawskich zakładów Gerlach, po wybuchu I wojny światowej w sierpniu 1915 został ewakuowany w głąb Rosji, początkowo do Kazania, następnie do Moskwy. Do Polski powrócił dopiero w 1944 r. jako generał Ludowego Wojska Polskiego. Był członkiem SDKPiL. W 1916 r. został powołany do armii rosyjskiej i wysłany na front. W 1917 r. wrócił z frontu do Moskwy i po wybuchu rewolucji październikowej wstąpił w szeregi milicji robotniczej. Później wstąpił do Gwardii Czerwonej i walczył przeciwko oddziałom junkrów w rejonie Moskwy. W 1918 r. walczył w oddziałach Armii Czerwonej przeciwko oddziałom atamana Kaledina na froncie południowym. W pierwszą rocznicę rewolucji październikowej wstąpił do Rosyjskiej Komunistycznej Partii (bolszewików). W 1919 r. został dowódcą kompanii w 123 pułku strzelców Armii Czerwonej, którą dowodził w czasie walk nad rzeką Doniec. Za zasługi w tych walkach został mianowany dowódcą batalionu, a w 1920 r. odznaczony Orderem Czerwonego Sztandaru. Podczas wojny polsko-bolszewickiej Świerczewski został na własną prośbę skierowany na front zachodni i walczył jako dowódca batalionu Armii Czerwonej przeciw wojskom polskim. W czasie tych walk został dwukrotnie ranny. W 1921 r. skierowano go na kurs w Wyższej Szkole Piechoty, a następnie był wykładowcą taktyki walki na broń białą na Kursie Dowódców Czerwonych Komunardów. Walczył w guberni tambowskiej tłumiąc bunty chłopskie. Po zakończeniu walk został skierowany do Wyższej Szkoły Piechoty Dowódców Pułków, którą ukończył w 1924 r. Po jej ukończeniu skierowano go na studia do Akademii Wojskowej im. Frunzego, którą ukończył w 1927 r. Po ukończeniu Akademii Frunzego, Świerczewski objął funkcję szefa sztabu pułku kawalerii, a w 1929 r. mianowano go szefem IV Zarządu Sztabu Generalnego Armii Czerwonej. Funkcję tę pełnił do 1931 r., a następnie był w dyspozycji sztabu Generalnego do czasu wyjazdu do Hiszpanii w 1936 r. W tym okresie był komendantem szkoły Wojskowo-Politycznej Sekcji Polskiej Międzynarodówki Komunistycznej, w której szkolono polskich komunistów wysyłanych następnie jako agentów OGPU/NKWD na ziemie II Rzeczpospolitej. W latach 1[zasłonięte]936-19 brał udział w wojnie domowej w Hiszpanii (pod pseudonimem generał Walter - od nazwy swojego pistoletu którym osobiście rozstrzeliwał schwytanych jeńców ). Dowodził tam kolejno: XIV Brygadą Międzynarodową, Dywizją A i 35 Dywizją Międzynarodową, w składzie której walczyli m.in. Dąbrowszczacy (początkowo batalion rozbudowany do XIII Brygady Międzynarodowej im. Jarosława Dąbrowskiego). W maju 1938 r., po powrocie z Hiszpanii Świerczewski został powtórnie odznaczony Orderem Czerwonego Sztandaru oraz Orderem Lenina. Początkowo pozostawał w dyspozycji Zarządu Kadr Armii Czerwonej, ale rok później powołano go na stanowisko starszego wykładowcy katedry służby sztabów w Akademii Wojskowej im. Frunzego, które zajmował do 1941 r. W międzyczasie, w roku 1940 r. został mianowany generałem Armii Czerwonej. Należy zwrócić uwagę na to, że jako jeden z nielicznych po powrocie z Hiszpanii nie tylko nie został aresztowany, ale awansował dalej. "Wyróżnił"się w 1941 roku nad Wiaźmą jako dowódca 248. dywizji piechoty Armii Czerwonej tym, że po paru dniach z 10.000 żołnierzy zostało mu 5 (pięciu!). Dowództwo, widząc przerażającą niekompetencję i pogłębiający się alkoholizm "Waltera", na dwa lata przesunęło go do szkolenia rezerw. W 1941 roku został w Akademii komendantem kursu grup specjalnych. W 1942 r. został dowódcą zapasowej brygady strzeleckiej w Syberyjskim Okręgu Wojskowym, a następnie komendantem Kijowskiej Szkoły Oficerskiej. W 1943 r. wrócił do Akademii Wojskowej im. Frunzego gdzie został wykładowcą taktyki i sztuki operacyjnej. W sierpniu 1943 kierownictwo radzieckiej partii komunistycznej skierowało Waltera do tworzącego się Wojska Polskiego w ZSRR. 18 sierpnia 1943 przybył do obozu w Sielcach nad Oką i został mianowany zastępcą dowódcy I Korpusu Polskich Sił Zbrojnych w ZSRR. W styczniu 1944 r. został członkiem Centralnego Biura Komunistów Polskich w ZSRR. W marcu 1944 awansował do stopnia generała dywizji WP i został mianowany zastępcą dowódcy 1 Armii WP do spraw liniowych. W okresie od sierpnia do września 1944 organizował 2 Armię WP, będąc jej dowódcą. W związku z planami rozbudowy Wojska Polskiego, w okresie październik-listopad 1944 roku organizował następną 3 Armię WP, która jednak nie powstała z braku kadry wojskowej. W grudniu 1944 roku został ponownie dowódcą 2 Armii WP. Jako jej dowódca brał udział w działaniach bojowych na terenie Łużyc i Czech w kwietniu i maju 1945 r., gdzie znów wyróżnił się niekompetencją w dowodzeniu. Dzięki interwencji dowódcy Frontu, marszałka Iwana Koniewa, ściagnięciu posiłków sowieckich i przegrupowania pozostałych oddziałów polskich, 2 Armia WP uniknęła klęski. 1 maja 1945 r. został mianowany generałem broni.
Od 1946 pełnił funkcję wiceministra obrony narodowej oraz członka KC PPR. Był współodpowiedzialny za represje wobec żołnierzy AK. Stanowiska 1944 – zastępca dowódcy I Korpusu Polskich Sił Zbrojnych w ZSRR 1944 – zastępca dowódcy 1 Armii WP ds. liniowych i jednocześnie (od czerwca 1944) szef Głównego Sztabu Formowania 1944 – dowódca 2 Armii WP 1944 – dowódca 3 Armii WP 1[zasłonięte]944-19 – dowódca 2 Armii WP 1945 – Główny Inspektor Osadnictwa Wojskowego (od 3 czerwca do 27 września) 1[zasłonięte]945-19 – członek KC PPR 1[zasłonięte]944-19 – poseł do Krajowej Rady Narodowej 1[zasłonięte]945-19 – dowódca Okręgu Wojskowego nr 3 w Poznaniu (od 27 września 1945) 1[zasłonięte]946-19 – II wiceminister obrony narodowej (od 14 lutego 1946) 1947 – poseł na Sejm Ustawodawczy (od 19 stycznia) | 
