Klęska w kampanii 1812 roku stanowiła niezwykle silny cios dla napoleońskiego panowania w Europie zachodniej i środkowo-wschodniej. Cios, ale nie nokaut. Pomimo nieustającego pościgu wojsk rosyjskich, podjęte zostały kroki, które zapewnić miały Wielkiej Armii powstanie z kolan i walkę w następnej rundzie - kampanii 1813 roku. Aby osiągnąć ten cel, sztab francuski musiał ocalić jak najwięcej weteranów z korpusów rozbitych w Rosji. Osłonę ich odwrotu powierzono jednostkom zaangażowanym do tej pory w działaniach na skrzydłach ugrupowania Wielkiej Armii. Wśród nich doniosła rola przypadła w udziale niewielkiemu VII korpusowi saskiemu gen. Reyniera. W lutym 1813 r., kiedy wojska rosyjskie wkroczyły do Warszawy, szczególnego znaczenia nabierał inny ośrodek wojskowy Księstwa Warszawskiego - Kalisz. Utrzymanie panowania nad tym miastem zamykało Rosjanom najkrótszą drogę na pruski Śląsk.