GENERAŁ NIKODEM SULIK - Krzysztof Filipow, 1996, format 12 x 17 cm, 48 stron, fotografie czarno-białe, oprawa miękka, stan idealny.

Ze wstępu: "Postać gen. bryg. Nikodema Sulika nie doczekała się szerszego opracowania biograficznego. Jest też stosunkowo mało znana szerszym kręgom miłośników historii. Jako wojskowy zawsze pozostawał w cieniu wielkiej polityki. Nie miał też ambicji politycznych, aby znajdować się zawsze na czołówkach gazet i być osobą życia politycznego w okresie II wojny światowej i lat powojennej emigracji. Gen. Nikodem Sulik znany jest jako dowódca ZWZ-AK okręgu wileńskiego, ps. „Ładyna", „Karol Jodko", „Jod", „Oleś", „Sarnowski" (do momentu aresztowania 13 kwietnia 1941 r.). Przede wszystkim zaś jako dowódca „żubrów kresowych" - 5 Kresowej Dywizji Piechoty walczącej pod Monte Cassino oraz w walce o wyzwolenie Włoch. Najmniej wiadomości posiadamy jednak o początkach jego kariery wojskowej jakże przecież związanej z Kresami Wschodnimi, z których faktycznie pochodził. Wojskowo „dojrzewał" Nikodem Sulik we wrześniu 1939 r. walcząc jako dowódca pułku Korpusu Ochrony Pogranicza z nacierającą ze wschodu Armią Czerwoną. Jednak pierwsze „szlify" wojskowe zdobył na frontach I wojny światowej w armii rosyjskiej, jako poddany cesarza Mikołaja II. Wykazał się w obronie Kresów Wschodnich przed zakusami Niemców i bolszewików w latach wojennej zawieruchy 1918 r., a przede wszystkim podczas wojny polsko-sowieckiej 1[zasłonięte]919-19 r. Nie napisano o nim do tej pory, żadnej większej publikacji. Autorowi udało się jedynie zebrać i wydać „Okruchy wspomnień", przedstawiające fragment jego życia z lat: 1916, 1937 i 1939 r. Ten skromny szkic został opracowany na podstawie źródeł przechowywanych w Centralnym Archiwum Wojskowym w Warszawie, Archiwum Instytutu Polskiego i Muzeum im. gen. Sikorskiego w Londynie, Studium Polski Podziemnej w Londynie".